ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φεύγοντας , μου άφησες ένα αντίο.Δυο σταγόνες δάκρυ που έμοιαζαν χαμένοι οδοιπόροισε μονοπάτια απάτητα, ταξιδεύουν βασανιστηκά να φτάσουν σ’ άλλα μέρηκρατώντας ένα δέμα από αναμνήσεις στην μασχάλη..Τα βήματα τους χάθηκαν στο χρόνο, εξαφανίστηκαν,και αυτή η λαμπρή τους πλευρά σαν δεντρόφυλλα κιτρίνισε και σχίστηκε..οι άνθρωποι στο διάβα τους αλλάζανε ονόματακι οι πλανήτες τους χαρίσανε εικόνες και βιώματα γεμάτοι απο τα 2 τους χρώματα..Και ξαφνικά χαθήκαν όλοι, φύγανε μα δεν ξέρω πια που πήγανε..πνιγήκανε σε εκείνα τα χαμένα μου δάκρυα, ή μήπως τα κύματα τους πήρανεμακριά σ’ άλλους τόπους, σ’ άλλες χώρες, σ’ άλλα μέρη, εκεί που όλοι ψάχνουν... Για ήλιο, για αμμουδιά και πάντα καλοκαίρι?Έμεινε πίσω ο χειμώνα μου με δεκάδες αναμνήσεις μα με δάκρυα ζεστά για να πιεις και να μεθύσεις.. Να μεγαλώσουν ήθελα τα συναισθήματα απ’ τα δάκρυα και να θεριέψουν.. Έρωτας και γκρίνια μεταξύ τους να συγγενέψουν...Και σε εκείνα τα θολωμένα τζάμια που σχηματίστηκαν απο την κραυγή του ερωτά μας, να αδράξουμε την ευκαιρία να χαράξουμε με το δάχτυλό μας μια ακόμα ιστορία..Να φουλάρουμε αγάπη και βενζίνη,σε ένα τιμόνι στοργικό, και με μια δύνητο μυαλό μας να ταξιδέψει μπροστά στο χρόνο..Να αντικρίσεις την ομορφιά μας σαν δυο γερόντια μακριά απο όλους, στη δική μας τη γαλήνη..Μα τώρα πια μαύρη πίσσα η άσφαλτος, κι οι λευκές γραμμές σαν χέρινα μου δείχνουν άλλους πλανήτες, μοναχικούς, χωρίς κόκκινους δορυφόρους.. Σε εκείνο τον πλανήτη που τα λόγια είναι περιττά μπρος στις δυό εικόνες και τα τα χείλη σφραγισμένα για να μείνουν λίγο μόνες..Οδοιπορικό σε εκείνα τα δάκρυα που κυλούν από την ψυχή, στα μάτια και έπειτα στα μάγουλα ξεσπούν.. Ραγίζουν σαν γυαλί, σαν κρύσταλλο που σπάει..Ξεπλένουν αμαρτίες, ξανανιώνουν και γερνούν..Δάκρυα η βροχή που πέφτει στο πετσί μας, δάκρυα οι στίχοι, δάκρυα οι λέξεις ,μικρές, υγρές σταγόνες κι απ’ τα χείλη σου να βρέξεις...