ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι ενας 16χρονος απο αθηνα. 16 χρονων =εφηβεια κτλ. Και εφηβεια = γκομενισματα. Εγω προσωπικα ποτε μου δεν πολυγκομενιζα, ουτε πολυ κοινωνικος ειμαι. Το μαυρο προβατο για να μην πολυλογω. Σε μια απο τις λιγες φορες που πηγα να κανω σχεση, πριν δυο χρόνια, η κοπελα εμεινε εκπληκτη οταν εμαθε οτι δεν ειχα ξανακάνει σχεση στα 14. Της το πε ενας φιλος μου, που μου εκανε κονε τοτε αλλα επειτα τα μαζεψε και της ειπε πως αστιευοταν. Αλλα ολο αυτο ειχε αφησει κατι πισω : Εμενα να νομιζω πως το να μην εχεις σχεση στα 14 ειναι εγκλημα, απιστευτο. Τελικα η ολη φαση ηταν μια αποτυχια. Αυτο ομως ηταν η αρχη: Αργοτερα, οταν επαιξε φαση με αλλη κοπελα, το "τραυμα" της αποτυχίας υπήρχε, δεν ειχε φυγει ακομα. Και ετσι λοιπον, σαν χεστης που ημουν, εκανα την ερωτική εξομολόγηση μεσω... φβ. Και απετυχα φυσικα. Και ολο αυτο επειδή στα 15 μου πλέον, ηταν ακομα πιο τραγικο να μην εχω κανει σχέση. Και επιστρέφω στο σημερα : Με την κοπελα που προσπαθησα τελευταία φορά, δεν βλεπομαστε. Ουτε μιλαμε. Το πολυ-πολυ ενα "γεια" μια στο τοσο. Δεν ειναι βέβαια οσο χαλια οσο περιμενα, θα μπορουσε να γινει πολυ περιφρονητικη. Το θεμα ειναι οτι οποτε τη σκέφτομαι και γυριζω στο παρελθον , νιωθω σαν να μου βάζουν αλατι στις πληγες. Την θελω πισω. Δεν μπορώ να κλείσω τις πληγες αλλιως. Αλλα αντε φερ'την τωρα πισω. Θελω να γυρισω πισω. Αλλα το ποταμι δεν παει αναποδα... Τι να κανω...