ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και ενώ όλοι φεύγουν, εγώ το είχα βάλει σκοπό να γυρίσω. Ακριβώς την στιγμή που ένιωθα ότι είχα βαλτώσει, ότι δεν πήγαινε άλλο, προκύπτει η πιο τέλεια δουλειά που ούτε καν τολμούσα να φανταστώ. Βρίσκομαι και πάλι στην Αθήνα μου, νιώθω τον ήλιο και την ζέστη, βλέπω την ανεμελιά στον δρόμο και μοιάζει με όνειρο. Δεν γράφω όμως για να μοιραστώ την χαρά μου μαζί σας. Αλλά τα όσα προηγήθηκαν... Ατελείωτοι μήνες που πάλευα με την κατάθλιψη, φίλοι που έκαναν πίσω όταν τους είχα περισσότερη ανάγκη, και εκείνο το μικρό ζιζάνιο που όλοι έχουμε μέσα μας και βγαίνει στις πιο μοναχικές νύχτες να μας στριμώχνει στον τοίχο, να σηκώνει επιδεικτικά το δάχτυλο, και να λέει "δεν είσαι αρκετά καλή/ος". Ε, λοιπόν, αυτό το ζιζάνιο είμαστε εμείς οι ίδιοι. Οι φόβοι μας, οι ανασφάλειές μας και όλες οι απογοητεύσεις του παρελθόντος. Κάθε φορά που θα εμφανίζεται μπροστά σας ακούστε το. Αγκαλιάστε το. Αγαπήστε το. Είναι ένα μάθημα για το πως θα βγαίνουμε ζωντανοί (και λίγο πιο δυνατοί και συνειδητοποιημένοι) μέσα από τις καταιγίδες. Γιατί πάντα έχουμε την δυνατότητα να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι όπου και αν έχουμε φτάσει δεν είναι λίγο, πάντα έχουμε την επιλογή να εκτιμήσουμε και να δούμε διαφορετικά τα όσα έχουμε. Και αν ζητάμε περισσότερα, ας είναι επειδή αγαπάμε ή παθιαζόμαστε με κάτι. Ας είναι γιατί θέλουμε να αλλάξουμε κάτι. Όχι για ανταγωνιστικούς λόγους, όχι για τους άλλους, όχι γιατί "πρέπει". Και αν νιώθουμε ότι μια κατάσταση είναι πλέον ασφυκτική, ας αποδεχτούμε το τέλος. Και ας μάθουμε να φεύγουμε από εκεί που πλέον δεν χωράμε. Μα μόνο αν δούμε τις φοβίες μας στα μάτια -εκείνο το μικρό ζιζάνιο- ανακαλύπτουμε ότι μέσα σε οποιαδήποτε κατάσταση, μπορούμε να δημιουργήσουμε εξόδους κινδύνου. Γιατί τα πάντα είναι παρωδικά. Τίποτα δεν είναι το παν. Πάντα έχει και παρακάτω. Και αυτό είναι και το όμορφο της ζωής. Οι συνεχείς εναλλαγές που απαιτούν νέες μηχανορραφίες. Προχωράμε. Falsely yours (και πλέον λίγο πιο κοντά σας),Annabel Lee