ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν μπορώ να το διαχειριστώ άλλο. Ανέκαθεν ήμουν άτομο μελαγχολικό και με μηδενική αυτοεκτίμηση, πάντα σχεδόν ένα-δύο βήματα πριν από την κατάθλιψη, αλλά φέτος έχω φτάσει στον πάτο, συγκινούμαι με το παραμικρό, στο σπίτι κλαίω κάθε μέρα, τρώω μόνο όταν αισθάνομαι αδυναμία, όλα μου φαίνονται παγερά αδιάφορα...Τόσο δύσκολο είναι να βρεις επιτέλους έναν άνθρωπο να σε νοιάζεται και να σε αγαπάει; Δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι δικαίωμα στον έρωτα ανεξαρτήτως εμφάνισης και νοητικών ικανοτήτων; Κάνε υπομονή και το καλό πράγμα αργεί να γίνει, λένε... Πόση υπομονή και πόσα δάκρυα ακόμα να χύσω; Πόσες προσπάθειες να κάνω ακόμα, αφού πάντα γίνομαι χίλια δυο κομμάτια και δεν παίρνω πίσω τίποτα;Στενοχωριέμαι και για τους γονείς μου. Δεν το δείχνουν, αλλά πόσο πονάνε κι αυτοί μέσα τους για τη λύπη μου (και πού να 'ξεραν ότι δε μιλάμε για απλή λύπη, αλλά για δυστυχία)...