ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

θυμάμαι να έχω έναν ιδιαίτερα καλό πατέρα ως παιδί. Θυμάμαι να παίζει ώρες μαζί μας και να τον περιμένω να γυρίσει με τις ώρες από τη δουλειά για να μου λύσει μία απορία για τα μαθήματα. Θυμάμαι να παίζουμε όλοι μαζί το αγαπημένο μου παιγνίδι με τις χώρες, τις πρωτεύουσες και τα ποτάμια και να μας λέει άπειρες ιστορίες από τις περιπέτειές του στα καράβια.Θυμάμαι να στερείται τα πάντα, τα αυτονόητα, για να τα παρέχει σε εμάς. Ό,τι καλύτερο μπορούσε, με τις δυνατότητες που είχε, δεν κράτησε τίποτα για τον ίδιο. Θυμάμαι επίσης τους ομηρικούς καβγάδες μας στην εφηβεία, στην άρνησή του να δεχτεί ότι μεγαλώνω και ότι είμαι πλέον άτομο αυτόνομο που μπορεί να σκέφτεται για τον εαυτό του και όχι για τον μπαμπά. Τα χρόνια πέρασαν και δεν τσακωνόμαστε πια, μεγάλωσα και το δέχτηκε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αυτό που με στενοχωρεί πάντα είναι πως πλέον είναι απόμακρος και ψυχρός. Δεν μας ξέρει και δεν προσπαθεί να μάθει τι άνθρωποι είμαστε πια, να κατανοήσει τα παιδιά του στην εξέλιξη τους και στις επιλογές τους. Δεν είμαστε φίλοι πια. Και ίσως κι εγώ να τον θέλω πίσω αλλά φοβάμαι, δεν ξέρω πια πώς να πάω κοντά του. Και καμιά φορά απορώ, φοβάται ότι δεν μπορεί ή απλά δε θέλει;Γιατί ξέρω πως αργά ή γρήγορα θα μας αφήσει, μιας και είναι στον ανθό της τρίτης πια ηλικίας του και θα ήθελα να τον θυμάμαι όπως τότε, όταν περίμενα να γυρίσει για να μας πει μια ιστορία και όχι σαν ένα ξένο. Γιατί όσο και αν διαφωνούμε και ενίοτε μου τσακίζει το νευρικό μου σύστημα, τον αγαπάω.