ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έφυγες μια μέρα αλλά όχι απροειδοποίητα. Δεν ήταν η πιο κενή μέρα της ζωής μου. Ούτε οι επόμενες όταν συνειδητοποίησα πως έφυγες. Όχι δεν πέθανε κανείς. Απλά έφυγε. Ούτε ότι δεν ξανακοίταξε πίσω. Δεν έχω οργή επειδή πια δεν είσαι κοντά μου, ούτε επειδή αποφάσισες να συνεχίσεις τη ζωή σου με άλλο τρόπο, κάθε άλλο! Μπράβο σου που έκανες αυτό το τολμηρό βήμα σε αβέβαιες συνθήκες. Αν και εικάζω πως το έκανες για να εγκλωβιστείς σε μία βεβαιότητα, σε μία ασφάλεια αλλά και πάλι είναι δικό σου θέμα, δική σου επιλογή και γι’ αυτό σου χρεώνονται δικαίως οι αποτυχίες και οι επιτυχίες σου. Ίσως έχεις μικρές προσδοκίες για το ευφυέστατο μυαλό σου ίσως πάλι και τεράστιες. Δεν έχω οργή που φρόντισες εκεί που με άφησες να αναπληρωθεί το κενό σου ούτε που ένιωσα κάποιο οίκτο με την πράξη σου αυτή γιατί μόνο το καλό μου ήθελες το οποίο πληροφοριακά πέτυχες. Απλά δε μπορώ να σκεφτώ ότι δεν είσαι δίπλα μου πια, στη ρουτίνα μου ρε φιλενάδα. Και ξέρεις πόσο αγαπώ την ρουτίνα. Γιατί ενώ την έσπαζες, ήσουν και κομμάτι της ταυτόχρονα. Δεν αφήνω αυτό το κενό σου να με γεμίσει με όλα τα συναισθήματα θλίψης που έχω γιατί αλλιώς δε θα συνεχίσω τη ζωή μου. Είσαι αυτή η φιλία ζωής που ζηλεύει κάθε άνθρωπος. Είσαι το άτομο που όλοι θέλουν στη ζωή τους. Εσύ κοιτάς ευθεία μπροστά. Κάνεις ευτυχισμένο τον κόσμο γύρω σου χωρίς να προσπαθείς, ξέρεις και τα όρια για να μην σε πάει πίσω αυτό σου το χάρισμα. Έχω οργή για όσους δεν σε εκτίμησαν για όσους δεν σου φέρθηκαν σωστά επειδή υποτίμησαν τον καλόκαρδο χαρακτήρα σου. Έχω οργή με τη δουλειά σου/δουλειά μου/κόσμο/κοινωνία/Ελλάδα/σύμπαν που δεν είμαστε κοντά. Μου λείπεις πάρα πολύ. Έχω οργή που δεν μπορούμε να μιλήσουμε πολύ ούτε στο τηλέφωνο για να μάθω πραγματικά πως είσαι και για να μην με στεναχωρήσεις μου λες τα μισά. Μου λείπεις, μείνε εκεί που είσαι, απλά μου λείπεις και το κακό είναι ότι θα μου λείπεις μάλλον για πάντα...