ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν θα χρησιμοποιήσω τον όρο κατάθλιψη, είναι μια σοβαρή κατάσταση από την οποία υποφέρουν πολλοί συνάνθρωποί μας. Για μένα θα χρησιμοποιήσω τη λέξη θλίψη για να περιγράψω τη συναισθηματική μου κατάσταση. Φαινομενικά όλα είναι καλά άλλα πνίγομαι. Είμαι απόφοιτος ενός πολύ καλού πανεπιστημίου στην Ελλάδα και αυτή τη στιγμή κάνω μεταπτυχιακό στον κλάδο που μου αρέσει σε ενα πολύ καλό πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Δεν είμαι απο εύπορη οικογένεια απλά η μητέρα μου φροντιζει πάντα με αυτοθυσία να επενδύσει στην εκπαίδευσή μου για να μου εξασφαλίσει περισσότερες επιλογές, τη λατρεύω γι αυτό. Εκανα την επιλογή αυτή για πολλούς λόγους: 1)για να κάνω αυτό που αγαπώ 2)για να δοκιμάσω να ζω εξω 3)για να αισθανθω καλύτερα με την πάρτη μου αποκτώντας περισσότερες γνώσεις 4)για να μπορέσω βρίσκοντας μια καλύτερη δουλειά να ανταποδώσω στη μητέρα μου όσα έχει κάνει για μένα. Πάμε τώρα στο τι με πνίγει. Η παιδική μου ηλικία δεν ήταν εύκολη λόγω απώλειας στην οικογένεια που επισκίαζε για χρόνια την ατμόσφαιρα στο σπίτι. Στο πανεπιστήμιό μου δεν ήμουν όσο καλή θα ήθελα κάτι που με στεναχωρούσε αρκετά, εξ ου και η ανάγκη να ξεκινήσω ένα δίχρονο μεταπτυχιακό (αρκετά δύσκολο στο εξωτερικό). Είχα μια σχέση που ήθελα να αφήσω πίσω το Σεπτέμβρη που έφυγα αλλά δεν τα κατάφερα, είμαι πάλι εδώ στο σπίτι του, χθες γύρισα για καλοκαίρι. Υποφέρουμε και οι δύο από αυτή την απόσταση μιας και ζητάμε άλλα πράγματα. Εγώ έχω πάντα μια ενοχική σχέση με τη διασκέδαση, σαν να είμαι εξαρτημένη από τη θλίψη. Δεν έχω πια φίλους, απομακρύνομαι δεν θέλω να καταλαβαίνει κανείς οτι δεν είμαι ευτυχισμένη. Κρατάω την οικογένειά μου σε συναισθηματική απόσταη για να μην δουν πόσο δυστυχισμένη είμαι. Υποφέρω. Τίποτα δεν από ο,τι σας έγραψα δεν δικαιολογεί τη θλίψη μου ε? Δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν. Δεν θα φύγει ποτέ, πάντα θα πονάω...