ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στο ζεστο αλλα υποφερτό δωματιο απο εκείνες τις στιγμές που η ζεστη συνηθίζεται και σπάει γιατι βράδιασε και ακομη μια μερα εχει φυγει... Ξαπλωμένος στο κρεβάτι, χαμηλά να παίζουν μελωδίες του Χατζιδάκι σε μια πλειλιστ που ποτε δεν θα ακούσετε μαζι γιατι ετσι το θέλησε. Και στο μυαλό σου γυρίζει ενα τεράστιο γαμωτο... γιατι να σου φερθούν ετσι ρε γαμωτο; γιατι οι άνθρωποι φεύγουν χωρις προειδοποίηση; χωρις ενα αντίο έστω; Χάνονται ετσι απλά και εσυ εισαι υποχρεωμένος να τους ξεχάσεις. Χωρις να θες. Χωρις ποτε να το εχεις θελήσει. Σε σκέφτονται καθολου άραγε; Ποτε δεν θα το μάθεις γιατι αυτου του είδους οι άνθρωποι δεν ξαναγυρνάνε, ίσως γιατι δεν εχουν τα μούτρα, ίσως γιατι δεν υπάρχεις καν γι 'αυτούς πια, ίσως γιατι δεν υπήρξες ποτε πραγματικα. Μου ερχεται να βαλω τα κλάματα. Με πνιγεί η αδικία, ο τρόπος σου και αυτη η γλυκια μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων...των παραισθήσεων οτι όπου να ναι θα μετανιώσεις και θα γυρίσεις γίνεται κόμπος στο λαιμο που εχει το όνομα σου.