30.6.2016 | 22:14
Νιώθω τόσο μόνη
Ξυπνάω, κοιμάμαι και δεν βρίσκω κανένα νόημα. Βγαίνω με τους φίλους μου αλλά δεν αντλώ πια από τίποτα ευχαρίστηση. Κόμπλεξ, εμμονές, παράπονο, λύπη. Δεν χαίρομαι ούτε τα βασικά πια. Σήμερα δεν βγήκα γιατί δεν ήθελα, αλλά και μέσα που έμεινα πάλι χάλια νιώθω. Δεν ξέρω τι θα κάνω. Νιώθω έτσι εδώ και μήνες και τα πράγματα μόνο χειρότερα γίνονται. Δεν αντέχω άλλο, τώρα πια ούτε καν την ίδια μου την ύπαρξη. Μοναξιά και ματαιοτητα. Νιώθω λίγη, πανικοβλημενη στην σκέψη πως τόσα χρόνια βλέπω την ζωή μου να φεύγει μέσα από τα χέρια μου. Είμαι είκοσι τεσσάρων χρονών και νιώθω εξήντα τέσσερα.
