ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι αναμνήσεις από το σχολείο,μπορεί να μας "κυνηγούν" μια ζωή και να μας σημαδέψουν..Ιδιαιτέρως αυτές οι απίστευτα συγκινητικές στιγμές..Θυμάμαι τον εαυτό μου στο σχολείο,ως ένα ήρεμο παιδί (τουλάχιστον στο λύκειο).Είχα τις παρέες μου,είχα την τρέλα μου,ποτέ δεν προκαλούσα όμως,δεν ενοχλούσα - δεν ήμουν για να το πω απλά,ο ταραξίας του σχολείου.Είχε και μια σοβαρή "φήμη" το όνομά μου,που έπρεπε να διατηρήσω..! :PΣτην τρίτη λυκείου (λίγο πριν την έναρξη των πανελληνίων),είπαμε να δώσουμε μια αποχαιρετιστήρια συναυλία - για να έχουμε κάτι να θυμόμαστε,με πρωτοβουλία,5-10 μαθητών και,μιας αξιολάτρευτης καθηγήτριας.Φέραμε επαγγελματικό εξοπλισμό,φώτα,ενισχυτές,μίκτες,όργανα κι ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε - όλα με έξοδα δικά μας.Ήρθε εκείνη η μέρα.Όλοι οι μαθητές βρίσκονταν στις τάξεις,χωρίς κανείς να έχει ενημερωθεί για τη συναυλία (αφού είχαμε φροντίσει κάθε κίνηση να γίνεται με ελεγχόμενο τρόπο και ωράριο),ώστε να αποτελέσει μια ευχάριστη έκπληξη για όλους..!Ξεκινήσαμε με Diamonds and Rust από Judas Priest,παρατηρώντας έκπληκτους τους μαθητές,να προσέρχονται σιγά σιγά στην αίθουσα,με την απορία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους..!Συνεχίσαμε με εκτελέσεις κομματιών από Metallica,Iced Earth και αρκετά ακόμα συγκροτήματα,κρατώντας κατενθουσιασμένο το κοινό..!Λίγο πριν το κλείσιμο,ακούσαμε το περιβόητο "Κι άλλο κι άλλο"..!Είχαμε ξεμείνει από μουσική,αφού δεν είχαμε προβάρει κάτι άλλο και κοιταζόμασταν..Ξαφνικά,αρχίζω να παίζω την εισαγωγή του Sweet Child of mine,χωρίς να έχω συνεννοηθεί τίποτα απολύτως με τους υπολοίπους!Ακούγεται ένα ομαδικό "ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ" και,προς μεγάλη μας έκπληξη,καταφέρνουν όλοι και ακολουθούν!!Ε,το τι έγινε,δεν είναι δύσκολο να το φανταστείτε..!Μ' αυτά και μ' εκείνα,φτάσαμε στο τέλος..Έχουμε ξεκινήσει να τα μαζεύουμε και κάπου εκεί,ένιωσα ένα από τα δυνατότερα συναισθήματα που έχω νιώσει ποτέ μου..Έρχονται τρεις (τότε) συμμαθήτριές μου,με δάκρυα στα μάτια και με παίρνουν αγκαλιά,χωρίς να ανταλλάξουμε κουβέντα..Ούτε καν "μπράβο" δε μπορούσαν να αρθρώσουν.Δεν τα έχω ξαναδεί τα κορίτσια από τότε.Σας πληροφορώ όμως πως,δέκα χρόνια μετά,αυτά τα δάκρυα τα θυμάμαι ακόμα..Και,θα τα θυμάμαι και τα επόμενα δέκα.Είναι,όπως έγραψα και στον τίτλο,"από αυτά που δεν ξεχνιούνται ποτέ..."