21.7.2016 | 09:27
Συναισθηματα..
Στα 16 μου γνωρισα τον μεγαλο μου ερωτα ..τον απολυτο(δε το καταλαβα βεβαια τοσο μικρη..μου πηρε χρονο)..Δε ταιριαζαμε στις αποψεις μας,ομως ειχαμε τα ιδια ονειρα και τα ιδια θελω για τη ζωη..η σχεση μας κρατησε 5 χρονια..εγιναν πολλα περασε κι αυτος τη φαση του και χωρισαμε.το τραβηξαμε οσο περισσοτερο γινοταν..Αποφασισα λοιπον να προχωρησω..οχι γτ δεν τον θελω...τον λατρευω ειναι ο αντρας της ζωης μου ειναι το σπιτι μου..αλλα τοτε με πληγωσε πολυ και δε μπορουσα να το διαχειριστω(δε με απατησε).Τωρα ειμαι με ενα παιδι 5 μηνες και δε ξερω καν αν ειμαι ερωτευμενη.Πανω κατω μου φερεται καλα.Η αληθεια ειναι οτι τον ζηλευω αλλα πιστευω ειναι εγωιστικο κι οχι απο ερωτα..Ηθελα παντα να καταληξω στο μελλον με τον πρωην μου κι ακομα το θελω αλλα θεωρησα καλυτερο να κανουμε ενα μεγαλο διαλλειμα να χαλαρωσουμε να μην εχουμε απωθημενα στο μελλον..Δεν εχω ιδεα τι θα γινει στο μελλον απλα ελπιζω οταν και αν ξανασυναντηθουμε να το πιασουμε παλι απο την αρχη με πιο γερες βασεις,με σιγουρια,χωρις αποθημενα και πιο συνειδητοποιημενα..Συγγνωμη που σε πληγωσα και δε σου κραταω κακια για τιποτα..Σαγαπαω οσο τιποτα..Δ.
