ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μένω σε μία μικρή επαρχιακή πόλη και πριν από κάποια χρόνια (νομίζω το 2012) είχα γνωρίσει κάποια παιδιά σε ένα μαγαζί που είχα πάει και έψαχνα για δουλειά. Τότε, μου είχαν πει ότι ίσως κάποια στιγμή να χρειαστούν ένα άτομο και μου είπαν να ξαναπεράσω την επόμενη εβδομάδα. Παρ' όλα αυτά, είχα δώσει αριθμό τηλεφώνου. Έτσι την επόμενη εβδομάδα τους ξαναεπισκέφτηκα, πάλι όμως μου είπαν να ξαναπεράσω ή που και που να τους επισκέπτομαι μήπως τύχει καμία δουλειά. Έτσι κι έκανα. Έτυχε να δουλέψω γι αυτούς 3-4 μέρες (δεν ήταν κανονική δουλειά αλλά κυρίως να βγάζεις κάποιο χαρτζιλίκι) αλλά λόγω δύσκολων συνθηκών δεν μπόρεσα να συνεχίσω τη δουλειά μαζί τους. Τους επισκεπτόμουν αρκετά συχνά, τον πρώτο καιρό ενώ σταδιακά μείωνα τις επισκέψεις, αφού έβλεπα ότι δεν πρόκειται να ξανασυνεργαστούμε. Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, από τις πολλές επισκέψεις στο μαγαζί, γνωριστήκαμε καλύτερα και γίναμε φίλοι. Οπότε ακόμη και μέχρι σήμερα μπορεί να τους επισκέπτομαι αραιά και που, αλλά για ενα "γειά" και λίγη κουβεντούλα για να περάσει η ώρα, όταν έχω ελεύθερο χρόνο. Ο εργοδότης παντρεμένος με 3-4 κόρες μικρές και ένας υπάλληλος. Έχω γνωρίσει την γυναίκα του και κάποιες από τις κόρες του αλλά έχω γνωρίσει και τον πατέρα του. Και τα δύο παιδιά, είναι πολύ καλά και δεν με έχουν φέρει ποτέ σε δύσκολη θέση. Υπάρχει όμως κάτι το οποίο με προβληματίζει και θα ήθελα να μου πείτε λίγο την γνώμη σας. Πρόσφατα ξεκίνησα ένα πρόγραμμα ανεργίας και κάποια στγμή πέρασα από τα παιδιά μήπως πήγαινα εκεί να κάνω την πρακτική μου. Ρώτησα τον εργοδότη και συμφώνησε. Τελικά όμως, αφού έφυγα, μετά από λίγη σκέψη, σκέφτηκα να πάω κάπου αλλού που μου άρεσε σαν ιδέα να εργαστώ στο συγκεκριμένο κομμάτι. Τελικά συμφώνησε η εργοδότρια εκεί που ήθελα να παω και θα παραμείνω εκεί. Μετά από κάποιες μέρες περνάω από τα παιδιά για να πω ότι τελικά θα πάω κάπου αλλου. Στην αρχή όλα οκ αλλά μετά κάποια στιγμή, μου λεει ο εργοδότης κάπως λίγο ειρωνικά "πότε θα μας ξανάρθείς; του χρόνου πάλι;" (γιατί όπως είπα έχω αραιώσει τις επισκέψεις, because i have a life) και μετά μου λέει "είμαι παραπονιάρης γιατί δεν δέχτηκες να συνεργαστούμε". Δεν του είπα τίποτα αν και θα έπρεπε να του πω να με προσλάβει κανονικά αλλά έφυγα γιατί βιαζόμουν. Και προχθές, που πέρασα από εκεί να του αφήσω κάποιο χαρτί έλεγε ο εργοδότης στον υπαλληλο ότι κάποια μέρα θα ηταν ωραία να πηγαίνανε κάπου ένα διήμερο όλοι μάζι αυτοί που έχουν συνεργαστεί μαζί τους κτλ. Και κάπου εκεί μου λέει, θα σου έλεγα και σένα αλλά θα είμαστε μόνο άντρες (αντροκρατούμενη εργασία) οπότε καταλαβαίνεις.. θα υπάρχει "τεχνικό" πρόβλημα. Βέβαια, αυτό το έλεγε στα αστεία αλλά και πάλι... πιστεύετε ότι κάτι τρέχει; Εμένα ποτέ δεν μου άρεσε κάποιος από αυτούς και είναι οι μοναδικοί άντρες "φίλους" που έχω (φυσικά και δεν τους το έχω πει)...