ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από μικρό κοριτσάκι θυμόμουν ένα ξανθό αγοράκι, στην εξοχική γειτονιά που με πήγαινε η μητέρα μου βόλτα. Δεν έτυχε ν' ακούσω το όνομά του, όμως η μορφή του δεν έφευγε ποτέ απ΄το μυαλό μου, στα χρόνια που μεσολάβησαν στο μεταξύ κι εγώ μεγάλωνα,Συχνά αναρωτιωμουν τι όνομα άραγε είχε, εκείνο το αγόρι, με το βαθύ βλέμμα και την ήρεμη, κάπως "φευγάτη" παρουσία...Ωσπου, πριν πέντε χρόνια, έλαβα ένα μέηλ, από κάποιον άγνωστο συμπολίτη μου, για θέματα επαγγελματικής συνεργασίας μας.Ναι, ήταν αυτός. Ο μπόμπιρας της παλιάς γειτονιάς, κοντά στα 50 πια, αλλά πάντα ξανθός και... φευγάτος στον δικό του κόσμο.Δεθήκαμε με στενή φιλία, βοηθήσαμε ο ένας τον άλλον σε πολλά. Συνήθως δεν προσέχει την εμφάνισή του, ωστόσο μπροστά μου, όποτε να τον δω, είναι ένας διαφορετικός ανθρωπος, Είναι ο μπόμπιράς μου!Είναι παντρεμένος, έχει παιδιά, αλλά εγώ τόλμησα να του εξομολογηθώ ότι, είμαι ερωτευμένη μαζι του από μικρη.Λίγο το δικό μου άγχος, ίσως καπου και η αμηχανία του, έφεραν ανάμεσά μας μεγάλους τσακωμούς κι απόσταση. Παρόλο που δεν του ζήτησα παρά μόνο ένα αντάλλαγμα: Να υπάρχει σ΄αυτόν τον κόσμο, για να μπορώ να υπάρχω κι εγώ.Στη σκέψη του χαμογελώ και λάμπω όταν τον βλέπω. Είμαι στην καρδιά του, το αισθάνομαι, το βιώνω σαν την ξανθιά του πάντα αύρα.Ας ακούγεται σαν αυταπάτη. Ξέρω ότι με καμαρώνει, με θέλει δυνατή κι ας έχω κάποια σοβαρά προβλήματα στη ζωή μου.Πρόσεχε τον εαυτό σου, ξανθούλη. Είσαι πάντα ο μπόμπιράς μου...