ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζούσα σε ένα σπίτι. Με τους δικούς μου και τον αδερφό μου. Με τον αδερφό μου κάναμε μόνο βλακείες και σπάγαμε τα νεύρα της μαμάς που δε δούλευε και καθόταν σπίτι και όλο φώναζε που δεν την ακούγαμε και εμείς τη φωνάζαμε πίσω από την πλάτη της βελζεβούλ. Όλο μας έβριζε και μας αποκαλούσε ζώα που γελούσαμε και εμείς γελούσαμε περισσότερο και τότε τσατιζόταν και μας κλείδωνε στο δωμάτιο για να μη μας ακούει να γελάμε. Μετά εγώ το έσκαγα από το παράθυρο και με κάλυπτε ο αδερφός αλλά θα το κάνω άλλη εξομολόγηση αυτό. Πάμε στο σοβαρό ζήτημα τώρα. Ο μπαμπάς είναι από τους πιο ό,τι να ναι ανθρώπους. Συν του ότι είναι αναβλητικός. Όλο λέει καλά θα το κάνω και ποτέ δεν το κάνει και μας αφήνει να περιμένουμε ενώ προφανώς μας γράφει στα τέτοια του. Μια μέρα του λέει η μαμά να πάει να πάρει καινούριο καζανάκι. Καλά της είπε θα πάω αύριο. Το αύριο αυτό δεν ήρθε ποτέ. Πέρασαν πολλές μέρες και η συζήτηση αυτή γινόταν ξανά και ξανά. Ένα απόγευμα, όπ ως κάναμε πάλι μία εξυπνάδα με τον αδερφό μου ακούσαμε πολύ δυνατούς θορύβους και πήγαμε να δούμε τι συνέβη. Και είδαμε. Και γελάγαμε ασταμάτητα για κανα τρίωρο. Και μπήκαμε και τιμωρία για το γέλιο. Ήταν η μαμά με μία βαριοπούλα στο χέρι και τσάκιζε το καζανάκι για να αναγκάσει τον μπαμπά να πάρει το καινούριο που λέγαμε. 1 μήνα ρίχναμε νερό στη λεκάνη με κουβά, αυτόν της σφουγγαρίστρας.Και μια ακόμη φορά, ενώ τρώγαμε με το βλάκα τον αδερφό μου και δείχναμε ο ένας στον άλλο τα εσώψυχα του στόματός μας, πέρασε από το διάδρομο η μαμά κρατώντας το καζανάκι ολάκερο. Και πήγε και το πέταξε στην αυλή. Δεν το έσπασε αυτή τη φορά γιατί βαριόταν να καθαρίζει. Το κρατούσε παραμάσχαλα!! Γαμάτο; Να βλέπεις τη μάνα σου που είναι μια σταλίτσα να κουβαλάει καζανάκι.Ο μπαμπάς γελούσε και αυτός στο τηλέφωνο που τον πήραμε για να τον ενημερώσουμε. Η μαμά δε γέλασε καθόλου όμως. Μάλλον θυμωμένη θα τη χαρακτήριζα. Αυτά ήταν τα θέματα που ήθελα να μοιραστώ απόψε μαζί σας. .