8.8.2016 | 00:22
Παντού όμορφοι άνθρωποι
ταξίδια, γέλια, εμπειρίες, ορίζοντες. Νέοι που δείχνουν νέοι. Οι φίλοι μου που ζουν τη ζωή τους και λάμπουν. Και εγώ κάθομαι και τους χαζεύω, νιώθοντας εξήντα χρονών, όχι 24. Νιώθω λίγη, βαρετή, άχρωμη, βάρος για όλους. Πλέον δεν με νοιάζει καθόλου. Περιφέρω τον εαυτό μου άσκοπα, περνούν οι μέρες και δεν έχει καμία σημασία. Πάντα μόνη μου, πάντα δυστυχισμένη, πάντα να παριστάνω κάτι άλλο. Δε ξέρω πια τι θέλω. Θα θελα πολύ να γυρίσω πίσω το χρόνο. Να τα κάνω όλα αλλιώς.
