ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι με το αγόρι μου δύο χρόνια μαζί. Εγώ 20 εκείνος 24. Πάντα υπήρχαν μικρό προβλήματα στη σχέση μας ζήλιας, πίεσης, τσακωμων αλλά σιγά σιγά τα ξεπερνούσαμε. Τον τελευταίο χρόνο είμαστε στα καλύτερα μας μέχρι την στιγμή που μπήκε φαντάρος. Άρχισαν οι γκρίνιες, οι τσακωμοι χωρίς λόγο, οι εντάσεις. Το καλοκαίρι έφτασε και είμαι μακρυά του. Ως φοιτήτρια εγώ βγαίνω, ξενυχταω χωρίς βέβαια να του δίνω κανένα δικαίωμα για αμβιφολιες μιας και γνωρίζει την παρέα μου και απαρτίζεται μόνο από κοπέλες και μάλιστα συνήθως μαζευόμαστε σε σπίτι για ταινίες κλπ. Όταν είναι πνιγμένος κάθομαι μέσα συζητάω μαζί του προσπαθώ να τον κάνω να νιώσει καλά. Αλλά δεν τα καταφέρνω... Συνεχώς μου λέει ότι του λείπω και να γυρίσω πίσω και ότι όλο αυτό που βγαίνω και ξενυχταω δεν του κάνει καλό. Είναι σε χάλια φάση και δεν με έχει δίπλα του. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω για να αισθανθεί καλύτερα? Πρέπει να μένω συνέχεια σπίτι να μιλάω μαζί του και να μην κοιτάξω να περάσω κι εγώ λίγο καλά με τα κορίτσια που τα βλέπω μια φορά το χρόνο τώρα στις διακοπές? Μου λέει αν δεν ήμασταν μαζί ίσως να άντεχε το στρατό γιατί δε θα του έλειπα τόσο. Του δίνω χρόνο να σκεφτεί τι θέλει και μου λέει δε μπορεί να φανταστεί τη ζωή του χωρίς εμένα. Τι να κάνω? Από την μία θέλω όσο τίποτα να είμαι δίπλα του να τον στηρίξω και ας μην ξέρω πως να τον συνεφερω και από την άλλη με όσα μου λέει είναι σα να με διώχνει από κοντά του. Σαν να μου λέει αν με χωρίσεις θα είμαι καλύτερα .... Πείτε μου ως τρίτοι τι πιστεύετε γιατί στα αλήθεια μόνη μου δεν βγάζω κάποια άκρη.