ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω να ερωτευτω από όταν πήγαινα τρίτη γυμνασίου.. Αυτό το φτερουγισμα μέσα μου και η psycho πλευρά που τον παρακολουθούσε συνεχώς στο μάθημα και γενικά αυτό το συναίσθημα που νιώθεις όταν είσαι γεμάτος από χαρά κ λύπη κάποιες στιγμές. Τώρα νιώθω κενή. Και ωραίοι που μου μιλάνε στο τέλος καταλήγω να βαρεθω και δεν προχωράει. Με άλλους που δεν είναι επίσης ωραίοι από την δική μου οπτική πάντα ξανά το ίδιο. Δεν με νοιάζει τόσο η εμφάνιση αρκεί να νιώθω ότι είμσι ζωντανή ότι ζω και ότι θέλω κάποιον στη ζωή μου να κάνουμε πράγματα μαζί. Σκέφτομαι πολλές φορές ότι κάποιος εκεί έξω υπάρχει για μένα. Ότι αυτός ο κάποιος θα με νιώσει κ θα κάνουμε ατερμονες συζητήσεις. Θα υπάρχει χημεία και θα το ξέρω ότι είναι για μένα. Ακόμα κ αν δεν ταιριάζουμε θα ξέρω ότι πάλι θα μαρεσει γιατί θα ναι αυτός που είναι κ εγώ αυτή που είμαι. (κάτι αταιριαστο εννοώ μικρές διαφωνίες που είναι συνάμα γλυκές). Αυτή τη στιγμή ακούω ένα υπέροχο τραγούδι και σκέφτομαι πόσο όμορφα θα ήταν να σε ερωτευτω.