ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα παιδια. Είμαι μια κοπέλα 24 χρονών. Η τελευταια μου σχέση ήταν πριν 3χρόνια. Από τότε δεν έχω προχωρήσει στα προσωπικά μου,τους λόγους δεν τους γράφω στο παρόν κείμενο γιατι δεν θέλω να επικεντρωθώ εκεί.Αυτό που με ριχνεί πολύ και με έχει κάνει να πέσω πολύ τον τελευταίο χρόνο, να σκέφτομαι ότι δεν αξίζω ,να αυτοαποκαλούμαι μια αποτυχία είναι αυτή η αίσθηση που αποκομίζω από τη μαμα μου. Συχνά πυκνά μου πετάει διάφορες σπόντες για τα προσωπικά μου,για το πότε θα γνωρίσω κάποιον πάλι, ότι θα έπρεπε να να είμαι πιο ανοιχτή κτλ. Μια μέρα μου πέταξε και την ατάκα ότι στενοχωριέται που είμαι καιρό μόνη μου,σαν να με λυπάται.Εν τω μεταξύ έχω και μια αδερφή που είναι το άκρως αντίθετο.Εχω φτάσει λοιπόν στο σημείο να αυτοπροσδιορίζομαι απο την ανύπαρκτη προσωπική μου ζωή, να πιστεύω ότι δεν αξίζω,ότι δεν είμαι φυσιολογικό άτομο.Το χειρότερο είναι ότι αυτή η αίσθηση με ακολουθεί πια παντού. Και αυτό είναι που θέλω να πολεμήσω. Δεν μπορώ να με αποδεχτώ και να με αγαπήσω πλεον. Είναι σαν ψυχολογικό μαρτύριο.Και έτσι δεν μπορώ να προχωρήσω και στα συναισθηματικά μου γιατί πιστεύω ότι όλοι με βλέπουν ως αποτυχημένη. Γενικά νιώθω πια ότι δεν ανήκω πουθένά σαν άτομο,σαν να είμαι εγώ και όλοι οι υπόλοιποι.Ευχαριστώ για όποιον διαθέσει χρόνο να το διαβάσει. Ηδη νιώθω πιο ανάλαφρη που το έγραψα.