ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχουν περασει 2 χρονια σχεδον. 2 χρονια σαν αιωνες. " ασε με να ζησω τη ζωουλα μου και ζησε εσυ τη δικη σου" . νιωθω κατι παραπανω απο ντροπη να παραδεχτω στον εαυτο μου οτι δεν εχω ζησει στιγμη απο τοτε. Εχω φανταστει τοσες φορες μια τυχαια συναντηση μαζι σου που εχω φτασει σε σημειο να ζω ετσι.κανοντας συζητησεις με εσενα.χωρις να εισαι εδω. Στη σκια της αναμνησης. Και φυσικα εχω φτασει τοσες φορες στην ακομα πιο απελπιστικη κατασταση κλαιγοντας στο τσακ να σου στειλω .αλλα οχι.σε αυτο με παραδεχομαι. Δεν μπορω να σε ενοχλησω.δεν εχω το δικαιωμα.αν ηταν να μιλησουμε θα ειχε γινει. Και ομως καθε βραδυ παλευοντας να με παρει ο υπνος ονειρευομαι οτι καπως καπου καποτε μου δοθηκε η ευκαιρια.οχι να σε μεταπεισω η να σε παρακαλεσω να γυρισεις.5 λεπτα ονειρευομαι ολο αυτον τον καιρο.5 λεπτα να προσπαθησω να σου μιλησω.να σου πω τα παντα και τιποτα.να καταφερω να βγαλω απο μεσα μου ολα αυτα που δεν ειχα τη δυνατοτητα να σου πω ποτε. Εισαι πολυ πιο σημαντικη απο οτι νομιζεις.θελω 5 λεπτα .να σε χαζεψω και να χαθω στα ματια σου μια τελευταια φορα.να ακουσω τη φωνη σου.2 χρονια η πιο προσφατη αναμνηση της φωνης σου με μαχαιρωνει μεσα μου καθε φορα που ακουω τις λεξεις να αντηχουν στο κρανιο μου. "Να φυγεις". Να ξερεις για μενα θα εισαι παντοτε μια σολ ελασσονα.