ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ήμουν Β’ λυκείου ο καθηγητής της λογοτεχνίας στο πρώτο μάθημα έβαλε τις καρέκλες σε κύκλο και μας ζήτησε να πούμε ο καθένας μία λέξη που πιστεύουμε ότι μας αντιπροσωπεύει. Οι συμμαθητές μου είπαν πράγματα όπως «δημιουργικός», «εσωστρεφής», «ευαίσθητη», «αστείος» κλπ. Εμένα όμως η μόνη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν «σκουπίδι». Τα έχω κάνει σκατά. Νιώθω απολύτως αποτυχημένη και ανίκανη να αντιμετωπίσω καταστάσεις και ανθρώπους. Πέρασα μάλιστα μία φάση που φοβόμουν να κάνω τα πιο απλά πράγματα, όπως το να βγω από το σπίτι. Άρχισα να ντρέπομαι να μπαίνω σε καταστήματα. Ντρέπομαι όταν πλησιάζω στο ταμείο να πληρώσω, ντρέπομαι να ζητήσω κάτι από τον υπάλληλο και π.χ. στο σουπερ μάρκετ κάνω ολόκληρο κύκλο για να αποφύγω τους ανθρώπους. Η Αθήνα με πνίγει. Όταν περπατώ κοντά στο σπίτι και βλέπω ανθρώπους από τη μία πλευρά του δρόμου αμέσως αλλάζω πεζοδρόμιο. Άπειρα τα παραδείγματα. Μία φορά που έπρεπε να πάω σε ένα πάρτυ στο οποίο δεν ήξερα πολύ κόσμο κόντεψα να αρρωστήσω από το άγχος. Επίσης σε όλη τη Β λυκείου υπέφερα κάθε βράδυ από το κλάμα και την αϋπνία και κατέληξα να κάνω διάφορα πράγματα ώστε να απασχολώ το μυαλό μου και στις 4 να πέφτω ξερή και να μη σκέφτομαι. Φυσικά στο σχολείο δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου και πολλοί έλεγαν «πααλι κοιμάται αυτή». Συχνά ένιωθα τόση αηδία με τον εαυτό μου και μία έντονη ανάγκη να προκαλέσω εμετό.Το γυμνάσιο ήταν αλλιώς. Ήμασταν 4 φίλες και περνούσαμε ωραία, βγαίναμε 2 φορές την εβδομάδα. Μέχρι την Α λυκείου ήμουν όλο θετική ενέργεια και αποφασιστικότητα και δεν ήξερα τι σημαίνει άγχος. Η αλλαγή δεν έγινε καν σταδιακά. Μια μέρα στην αρχή της Α λυκείου ένιωσα το χρώμα να χάνεται από γύρω μου και από τότε νιώθω σκατά κάθε στιγμή. Μέσα σε όλο αυτό απομακρύνθηκα από τη μία και μοναδική φίλη που πήγε στο ίδιο σχολείο με μένα. Χωρίς φίλους λοιπόν στο λύκειο -αφού δεν συμπάθησα κανέναν εκεί- εδώ και τρία χρόνια νιώθω τη μοναξιά στο πετσί μου. Έχω καταλάβει βέβαια ότι είμαι ένας αντιπαθητικός άνθρωπος. Είμαι εγωίστρια, υπεροπτική, αντιδρώ υπερβολικά και σχηματίζω κακή άποψη για τους άλλους από το πρώτο λεπτό. Κάποια στιγμή είχα μία ειλικρινή συζήτηση με μία συμμαθήτριά μου και μου είπε ότι τους κοιτάζω όλους με ένα ύφος που λέει «είμαι καλύτερη από σας» κι ότι όλοι λένε πως είμαι τελείως αντικοινωνική. Στη τρίτη λυκείου ξεσκίστηκα στο διάβασμα – βρήκα άλλωστε μία δικαιολογία για να μη βγαίνω από το σπίτι μου. Το έκανα γιατί ήθελα να περάσω εκεί που μου αρέσει και να μηδενίσω το κοντέρ, να κάνω νέες φιλίες κλπ. Πράγματι έγραψα πολύ καλά και πέρασα στην πρώτη επιλογή μου. Δεν ένιωσα όμως σχεδόν κανέναν ενθουσιασμό. Νόμιζα ότι θα έπαυα να νιώθω τόσο αποτυχημένη άμα τα κατάφερνα, τελικά όμως τώρα που δεν έχω να απασχολούμαι με τις πανελλαδικές έχω κατακλυστεί πάλι από τρόμο για αυτή τη νέα αρχή. Τρέμω την πρώτη ημέρα στη σχολή και φοβάμαι ότι θα καταλήξω και πάλι μόνη μου, χωρίς φίλους. Αυτό είναι τελείως λογικό να συμβεί σε έναν άνθρωπο με τον δικό μου χαρακτήρα, που φέρομαι σε όλους απότομα και δεν είμαι και καθόλου ενδιαφέρουσα. Έχω μία φίλη, τη Μαρίνα, είμαστε σαν αδελφές. Αλλά πιστεύω ότι και αυτή έχει κουραστεί πια μαζί μου και μάλιστα πρόσφατα της φέρθηκα άσχημα και αγανάκτησε. Αυτό με τρόμαξε γιατί δεν περίμενα να φερθώ άσχημα στη μοναδική μου φίλη. Όταν είχα πάει σε ψυχολόγο μου είχε πει ότι «είμαι στην εφηβεία μου». Ναι οκ αλλά εγώ δεν βλέπω κανέναν άλλο να συμπεριφέρεται άσχημα στους ανθρώπους επειδή είναι στην εφηβεία του. Δεν βρίσκω βέβαια τι μπορεί να μου πει κανείς, «άλλαξε χαρακτήρα»; Αλλά επειδή έχω πάθει πανικό τώρα που θα αρχίσει η σχολή είπα να τα γράψω.