ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συνάντησα μετά από χρόνια έναν από τους πολλούς που μου έκαναν bullying (με έχει φτύσει και μου έχει πετάξει νερό στο παρελθόν). Και δεν έχασε ευκαιρία να με ταπεινώσει, ξανά. Εντελώς μηχανιστικά (όλα γίναν τόσο γρήγορα και αυτόματα που δεν έχω καν εικόνα καθαρή κι ας έγινε τόσο πρόσφατα), απάντησα με μια χαζή δικαιολογία (θαρρείς και έπρεπε να δικιολογηθώ) και ένα εξίσου ηλίθιο γέλιο (πόσο πιο μεγάλη ντροπή), και έφυγα σαν βρεγμένη γάτα, ενώ αυτός γελούσε σαρκαστικά. Και οι γύρω του κοιτούσαν απαθείς. Έχω θυμώσει τόσο πολύ με τον εαυτό μου. Μετά από τόσες προσπάθειες να μπορέσω να ξεπεράσω ότι τράυματα μου άφησαν, κι εκεί που νόμιζα ότι έκανα κάποια πρόοδο, νοιώθω σαν να τα ακύρωσα. Έχω χρόνια διαγνωσμένη κατάθλιψη, με ότι αυτό συνεπάγεται στη καθημερινότητά μου, και ενώ κατάφερα να κάνω τα πρώτα βήματα, νοιώθω σαν να μου κόπηκαν πάλι τα πόδια. Όταν γύρισα σπίτι έκλαιγα μέχρι το πρωί. Φοβάμαι μην ξανακυλήσω, μην ξαναπαραλύσω. Δεν θέλω να μείνω άλλο στάσιμος. ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΩ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Κι όλα αυτά για μια κουβέντα. Ένοιωσα τόσο άχρηστος, ΝΟΙΩΘΩ τόσο ΑΧΡΗΣΤΟΣ. Γιατί επέτρεψα τέτοια ταπείνωση στον εαυτό μου; Και τότε και τώρα. Γιατί; ΓΙΑΤΙ ΓΑΜΩΤΟ... Νοιώθω τέτοια ντροπή που δεν το έχω συζητήσει ακόμα μα κάποιο φίλο μου. Σάμπως θα αλλάξει κάτι; ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΜΟΥ ΠΙΣΩ. ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ. ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΜΟΥ ΤΗ ΣΤΕΡΗΣΕΤΕ, ΟΥΤΕ ΤΟΤΕ, ΟΥΤΕ ΤΩΡΑ. Τι να κάνω; Πως περνάει; Γίνεται ποτέ όντως καλύτερα;