ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ολο το καλοκαιρι ημουν μεσα. Δεν βγηκα. Δεν πηγα σε καφε, σε κλαμπ, σε μπαρ. Πουθενα. Ολο το καλοκαιρι μεσα. Να παλευω με τα ψυχολογικα μου. Και τωρα ειπα να κανω ενα βημα, να βγω εξω, να γνωρισω κοσμο. Να μην ειμαι αλλο στη μοναξια και την απομονωση μου. Και γραφτηκα ετσι σε μια εκδρομη στα βουνα. Τοση χαρα που καταφερα να ξεπερασω την απομονωση. Και η αδελφη μου ηρθε και μου γκρινιαζε και με πιεζε και μου εκανε μουτρα και μου θυμωνε να ερθει κι αυτη. Μα αυτη ολο τον χρονο, οχι μονο καλοκαιρι, ολο τον χρονο βγαινει εξω καθε μερα. Εχει απειρους φιλους και φιλες και κανει τις εξοδους της συνεχεια. Και θελει να ερθει να ειναι μες τα ποδια μου. Με τη δικαιολογια "Να βγω λιγο εξω". Μα ολη μερα εξω βγαινει. Το ξερω οτι δεν ειναι σωστο να θελω την ευτυχια, την χαρα μονο για τη παρτη μου, αλλα δεν θελω να την εχω μαζι μου. Την εχω καθε μερα. Ηθελα αυτη την εκδρομη για να περασω καλα. Μακρια απο ολους. Να κανω νεους φιλους. Πως να περασω καλα αν την εχω μαζι να μου λεει "Παμε αποδω", "κανε αυτο", "κανε το αλλο". Και τωρα θα αναγκαστω να ακυρωσω την συμμετοχη μου στην εκδρομη. Και ομολογω οτι κλαιω που καταστραφηκε αυτο που θα με εκανε χαρουμενη. Ξερω οτι ακουγομαι εγωιστρια που δεν θελω να μοιραστω την χαρα μου με την αδελφη μου, και προτιμω να μη παω. Αλλα αυτος ειναι ο χαρακτηρας μου, δε μπορω να με πιεζει, δε μπορω να ερχεται συνεχεια μαζι μου. Βοηθεια.