ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω μια φίλη την οποία δεν μπορώ να χαρακτηρίσω κολλητή, όμως εγώ για εκείνη είμαι το πιο κοντινό πρόσωπο μετά το αγόρι της. Η κοπέλα, λοιπόν, πασχει από κατάθλιψη και βιώνει πολύ βίαιες κρίσεις πανικού, σε σημείο να αυτοτραυματιζεται και στο τέλος να χάνει την ισορροπία της. Όλο αυτό είναι αποτέλεσμα πολλών οικογενειακών προβλημάτων και όπως είναι φυσικό την έχει απομονώσει, δεν μπορεί να κυκλοφορήσει γιατί πάντα υπάρχει ο φόβος της κρίσης. Πηγαίνει σε ειδικούς και ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή όμως αυτό που εγώ βλέπω είναι α) ότι οι κρίσεις έχουν αυξηθεί σε αριθμό και σε ένταση και μάλιστα ραγδαία από τότε που ξεκίνησε τα χάπια β) ο ψυχίατρος έχει τριπλασιασει τη δόση των ηρεμιστικων και δεν έχει καταφέρει καν να την κρατήσει σε μια στάσιμη κατάσταση. Είχε κανείς ποτέ παρόμοια εμπειρία; Πώς αντιμετωπίζεις κάτι τέτοιο όταν βλέπεις ότι μόνο εθιζεσαι στα ηρεμιστικά και παράλληλα δεν κάνουν δουλεια; Είναι και η ίδια απογοητευμένη και στο μεταξύ αυτά τα φάρμακα στις δόσεις που τα παίρνει την κρατούν σε καταστολή όλη μέρα, είναι άλλος άνθρωπος πια. Θέλω τόσο πολύ να τη βοηθήσω και δεν ξέρω πώς, είναι τόσο μικρή και έχει όλη τη ζωή μπροστά της και όλο αυτό την καταστρέφει. Κατάφερε κανείς να ξεπεράσει τις κρίσεις πανικού χωρίς ψυχοφάρμακα;Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο.