ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχουν περάσει 5 μήνες που έχω χάσει τον πατέρα μου και μέσα μου το μόνο που υπάρχει είναι μια κραυγή που δεν σταματάει,θέλω να κλάψω αλλά δεν μπορώ για να είμαι δυνατή για την οικογένεια μου,ακόμα και όταν είμαι μόνη μου πάλι δεν μπορώ, λες και το έχω απαγορεύσει στον εαυτό μου.Δεν ξέρω πως θα τα καταφέρω φέτος αγχώνομαι για όλα, και δεν το δείχνω σε κανέναν.Βυθίζομαι κάθε μέρα και περισσότερο.Δεν πηγαίνω στο τάφο του,γιατί απλά θέλω να τον σπάσω και να τον βγάλω από μέσα και να τον αγκαλιάσω όπως και να είναι.Είμαι 25 χρονών και νιώθω 40 λες και μεγάλωσα μέσα σε ένα βράδυ.Μου λείπει τόσο πολύ,και όλοι νομίζουν γύρω μου ότι το αντιμετωπίζω με ψυχραιμία και ωριμότητα.Νιώθω ....δεν ξέρω τι νιώθω πια.....