ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι παρα πολυ δυσαρεστημενη απο τους γονεις μου, κυριως απο τη μητέρα μου. Συνέχεια με συγκρινει με γνωστους ή με τα παιδια των φιλεναδων της. Σημερα απο το πρωι με εχει πρηξει με το να μου λεει ποσο αχρηστη ειμαι, οτι δεν κανω τιποτα και οτι πρεπει οπωσδήποτε να συνεχισω το φροντιστήριο αγγλικων για να παρω το proficiency. Το θεμα ειναι οτι θεωρω πιο απαραίτητο το να δωσω για διπλωμα και μετα να συνεχισω τα Αγγλικά σε καποιο φροντιστήριο ομως που να υπαρχει τμημα ενηλικων. Μου αναψε τα λαμπακια και της μιλησα πολυ ασχημα. Απο χθες ειμαι πολυ εκνευρισμενη μαζι της. Εκτος αυτου που ανεφερα, χθες ειχαμε μια συζητηση για το ποσο επηρεαζεται η ψυχολογία του παιδια εαν υπαρχει βια μεσα στην οικογένεια. Της ανεφερα την αποψη μου και πως καλο θα ηταν το εκαστοτε παιδι να δει ενα ψυχολογο γιατι οσα ειδε και εζησε σίγουρα το εχουν επηρεασει και θα το επηρεασουν και στο μέλλον. Επειδη εχω βιωσει και γω αντιστοιχες καταστάσεις, η απαντηση της ηταν οτι μπορει ο αλλος να τα καταφερει και μονος του και οτι τα βιωματα του παρελθοντον δεν το επηρεαζουν στο μελλον γτ απλα το εχει ξεπερασει. Εν το μεταξύ τοσα χρόνια δεν εχει γυρισει ποτε να με ρωτησει για το πως νοιωθω. Ενα απλο "τι κανεις; πως νοιωθεις;" δεν με εχει ρωτησει. Το μονο που τη νοιάζει ειναι να γινω σαν των άλλων τα παιδια και για το τι θα πει η γειτονιά.