ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 36, παντρεμένη, χωρίς παιδιά κι εδώ και ένα χρόνο ψάχνω για δουλειά... Τα προσόντα μου είναι πολύ καλά, η προϋπηρεσία μου πολύ καλή, μιλάω 4 ξένες γλώσσες, στέλνω συνεχώς βιογραφικά και δε χτυπάει ποτέ το τηλέφωνο!!! Ξέρω ότι δε λέω κάτι καινούργιο δεδομένης της ελληνικής πραγματικότητας αλλά πραγματικά νιώθω σε απόγνωση... Το φύλο και η ηλικία εντείνουν το πρόβλημα νομίζω... Πιθανώς κάποιοι εργοδότες σκέφτονται "να την προσλάβω και σε ένα χρόνο να μου φύγει με καμια άδεια εγκυμοσύνης?"!!!Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να φύγω στο εξωτερικό, δε μπορώ άλλο να περνάω άεργη τα πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής μου! Αλλά αξίζει να θυσιάσω τη σχέση με τον άντρα μου, να αφήσω τους γονείς μου σε μια ηλικια που με χρειάζονται δίπλα τους για το κυνήγι μιας πιθανής καριέρας? Θυσίασα την προσωπική μου ζωή και καταπίεσα την επιθυμία μου να κάνω ένα παιδί για να είμαι συνεπής και να ανελιχθώ στην προηγούμενη θέση μου κι αυτή μ' έστηψαν σα λεμονόκουπα και με πέταξαν χωρίς σοβαρό λόγο, απλά για να βολέψουν κάποιο παιδί τους στη θέση μου...Νιώθω πως τα χέρια μου είναι δεμένα... Αν κάνω τώρα ένα παιδί, ούσα άνεργη, θα μείνω πολύ καιρό ακόμα εκτός επαγγελματικού στίβου και θα φτάσω στα 40 μου να ψάχνω για μια οποιαδήποτε δουλειά για βιοπορισμό... Αν καθυστερήσω την τεκνοποίηση μέχρι να βρω δουλειά, τα χρόνια θα περνούν κι όταν θέλω, δε θα μπορώ... Πάλεψα να μορφωθώ και παλεύω ακόμα, αφοσιώθηκα σε εταιρείες απρόσωπες και νιώθω ότι έμεινα τελικά στάσιμη, χωρίς συνέχεια στη ζωή μου και ανισόρροπη... Είμαι σε τέλμα κι εγώ, ο πιο γελαστός άνθρωπος του κόσμου, έχασα το χαμόγελό μου...