+1 για την εξομολόγηση, νομίζω όλοι μας έχουμε σκεφτεί πολλές φορές μήπως κάναμε λάθος επιλογή "καριέρας" αλλά ήταν πολύ αργά για να τα παρατήσουμε και το οικονομικό συμφέρον - απολαβές παίζουν τον πρώτο ρόλο (και όπως είπες δεν γνωρίζουμε να κάνουμε καμία άλλη δουλειά).Δεν χρειάζονται συναισθηματισμοί στην δουλειά, άλλωστε πολλοί γιατροί λειτουργούν σαν ρομπότ (και σαν ταμειακές μηχανές).Η ζωή ξεκινάει μόλις σχολάσουμε από την δουλειά.
30.9.2016 | 18:41
περι εργασίας
Ειμαι γιατρος, συγκεκριμένα τελειωνω την ειδικοτητα μου. Και καμια φορα σκεφτομαι ποσο διαφορετικη θα ταν η ζωη μου αν ειχα πχ ενα πιο "χαρουμενο" επαγγελμα -τυπου δασκάλα, νηπιαγωγος. Ή κατι πιο δημιουργικο οπως πχ μουσικος, ηθοποιος ή αρχιτεκτονας, ή εστω ένα επάγγελμα με μινιμουμ συναισθηματική εμπλοκή -πχ εφοριακός, υπάλληλος γραφείου... ή κάτι χειρωνακτικό -εργατης καθαριστρια κτλ.Το δικο μου επάγγελμα μου βγάζει μιζερια, κουραση , αυπνια, κατινιά/ανταγωνισμος μεταξυ συναδέλφων, ωχ αδερφισμος και λαμογιά... ειλικρινά μετανιωνω για την επιλογη μου. Οχι για το αντικειμενο εξασκησης αλλα για τις συνθηκες που επικρατούν και τον περιορισμό πόρων, εμψυχου δυναμικου στα νοσοκομεία. Για τους κακους συναδέλφους, τους επικίνδυνους και άσχετους ιατρους, τους αχάριστους και προκατειλημένους συνοδους, τους φοβισμένους και πλέον δικαιολογημένα καχύποπτους και επιθετικους ασθενεις.Και μην ακουσω παπαριες του τυπου :"σωζεις ζωες κτλ". Δεν σωζω εγω ζωές αλλα η ομαδικη δουλεια γιατρων+νοσηλευτριων+κράση ασθενη,για να μην αναφέρω τα ασχημα κ χρόνια περιστατικα. Ολη αυτή η εμπειρια με εχει επιβαρυνει συναισθηματικά και νιωθω πλέον εγκλωβισμενη σε μια λάθος επιλογη. Πλεον όχι μόνο δεν ξέρω τι θα ήθελα εναλλακτικά να κάνω στη ζωή μου, αλλα δεν ξέρω να κάνω τιποτα άλλον πλην της ιατρικης. Εχω αλλοτριωθει συναισθηματικά, χάνω τα ενδιαφεροντα μου, αδιαφορώ πιο ευκολα...Νίωθετε και άλλοι έτσι για τα επαγγελματά σας ? Ή εγω ειμαι μόνο γκρινιάρα κ αχάριστη? Θα θελα πολυ να μάθω πως νιωθουν και αλλοι νεοι επαγγελματιες
3
