ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα παιδικά μου καλοκαίρια τα πέρασα στο εξοχικό μας σε ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό της Κατερίνης. Λίγο πιο πάνω ζούσε μια γιαγιά, χήρα με έναν γιο αστυνομικό. Οι σχέσεις τους ήταν πάντα περίεργες, πάντα όταν την επισκεπτόταν μάλωναν. Συνήθως μάλωναν γιατί η γιαγιά δεν ήθελε να πουλήσει τα χωράφια της τα οποία ξεκινούσαν από ψηλά τους πρόποδες και κατέληγαν ακριβώς δίπλα στο κύμα. Αρκετά εκατοντάδες στρέμματα και τα περισσότερα μέσα στον οικισμό. Καταλαβαίνετε τι αξία έχουν και ειδικά πριν 20 χρόνια που θυμάμαι αυτά τα σκηνικά. Η Γιαγιά είχε ένα πρόβλημα στην μέση της και πάντα ήταν σκυφτή, πολύ σκυφτή και εμείς τα κούτσικα τη φωνάζαμε "ορθή γωνία". Δεν μας έβρισε ποτέ, δεν μας έδιωχνε όταν φτιάχναμε δεντρόσπιτα στα χωράφια της και καταστρέφαμε (κυριολεκτικά) τα δέντρα αντιθέτως μας έδινε τις "κοκος" τις καραμέλες.Πριν 2 ή 3 χρόνια η γιαγιά πέθανε και τον Αύγουστο που πήγα λίγες μέρες εκεί, ένα βράδυ κάθισα με τον παππού μου στην αυλή χαζολογόντας. Όταν η κουβέντα ήρθε στην κυρά Λενιώ διαπίστωσα ότι ήταν πολλά αυτά που δεν ήξερα για αυτήν.Ήταν μέλος της αντίστασης κατά τη γερμανική κατοχή και αντάρτισσα στον εμφύλιο. Αξιωματικός του Δημοκρατικού Στρατού με δική της διμοιρία ή μοιραρχία. Συνελήφθη, είδε την εκτέλεση όλης της ομάδας της για παραδειγματισμό. Δεν εκτελέστηκε γιατί ήταν σημαντική για πληροφορίες και στάλθηκε στην Αθήνα όπου και βασανίστηκε. Έπειτα εξορία στη Χίο και στο Πήλιο(;). Όταν όλα τελείωσαν παντρεύτηκε και έκανε με πολύ δυσκολία έναν γιο αφού λόγω του ξύλου δεν μπορούσε να κρατήσει παιδί, τα απέβαλε. Το πρόβλημα στη μέση το είχε από τότε. Είχαν μετακινηθεί κάτι σπόνδυλοι(;) από το πολύ ξύλο και από κάποια ηλικία και μετά ήταν μόνιμα σκυφτή. Έζησα τόσα χρόνια δίπλα σε αυτή τη γιαγιά και ποτέ κανένας δεν μου τα είχε πει. Εμείς την κοροϊδεύαμε για τη μέση της και αυτή μας έδινε καραμέλες. Όταν τα άκουσα ντράπηκα τόσο πολύ! Απ' την άλλη ίσως έδωσα εξήγηση στους μόνιμους τσακωμούς με το γιο της. Ίσως να μην ήταν πρόβλημα τα κληρονομικά αλλά ότι έγινε αστυνομικός. Υπόθεση βέβαια κάνω.Πριν λίγο ήμουν σε ένα σπίτι με παρέα και στο μπίρι-μπίρι ήρθε η συζήτηση στην κυρά Λενιώ. Γυρνώντας λοιπόν σπίτι άνοιξα το google και προσπάθησα να βρω πληροφορίες. Αν υπάρχει καμία αναφορά και βρήκα σε έναν κατάλογο με κάποιους εξόριστους και το όνομα της. Μόνο αυτό. Τίποτα άλλο. Δεν είχα που αλλού να τα γράψω. Ήθελα να ζητήσω κάπου μια δημόσια συγγνώμη. Όχι ότι τώρα μετράει. Απλά ας μας γίνει μάθημα. Ακόμα και στην πολυκατοικία μας, κάποιος παππούς ή κάποια γιαγιά που ζει από κάτω μας μπορεί να είναι κάποιος αφανής ήρωας. Κάποιος που μας έδωσε την ευκαιρία να ζήσουμε εμείς ελεύθεροι και που του οφείλουμε τον σεβασμό μας μαζί με ένα τεράστιο ευχαριστώ.Ευχαριστώ κυρά Λενιώ.