1.10.2016 | 14:08
Είμαι η κοπέλα που έγραψε την εξομολόγηση "Οι διπλανοί" πριν κάτι μέρες
Το απόγευμα της ίδιας μέρας άκουσα τη γυναίκα να μιλάει με τις φίλες της και να συζητούν περί καρκίνου του μαστού, για θεραπείες κ.λπ. Δεν είχα καταλάβει τι γινόταν γιατί το πρωί τσακώθηκε με τον άντρα της σοβαρά και μπροστά στο παιδί και το απόγευμα αντί να συζητα για το συμβάν αυτό, μιλούσε για θέματα υγείας, χωρίς να απευθύνεται στον εαυτό της ωστόσο!Επίσης, την υπόλοιπη μέρα μπαινόβγαινε κόσμος στο σπίτι μέχρι το βράδυ. Είμαστε σε αποσταση αναπνοής γι΄αυτο τα ακούω σχεδόν ολα!Και πάλι δεν είχα καταλάβει που κολλαγαν όλα αυτα.Σήμερα μου λύθηκε η απορία. Την είδα τυχαία από μακρυά και φορούσε ένα μαντήλι στα μαλλιά από εκείνα που φορούν όσοι κάνουν χημειοθεραπείες για να κρύψουν την απώλεια τριχών. Πραγματικά, τί να πω..σοκαρίστηκα. Άκουγα και διάβαζα για σουρεάλ οικογενειακές καταστάσεις, αλλά οταν το εχεις τοσο κοντα διαφέρει.Θυμάμαι όταν πρωτομπήκαμε στην πολυκατοικία..Ημουν παιδι 10 χρονων κι εκείνη είχε κάνει τον μεγάλο της, 2-3 ετων.Κι αυτός όλο με ρωτούσε από το μπαλκόνι τι κάνω, που πάω και γιατι, ένα μόνιμο γιατί.Μεσα στην περιεργεια, ροδάνι η γλώσσα του!Πολύ όμορφο και χαριτωμένο παιδάκι, πανέξυπνο.Έκαναν μετά και την μικρή, ένα αγγελούδι κι όπου πηγαινε ο μεγάλος πήγαινε και η μικρή.Κι οι γονεις φαίνονταν ευτυχισμένοι τότε. Τώρα το μόνο που ακούω είναι φωνές, εντάσεις, φασαρία, κλάματα.Μου ανέβηκε ένας κόμπος στο λαιμό. Καλή δύναμη σε όποιον περνάει τέτοια νίλα.