ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κι όμως… το πιο δύσκολο απ’ όλα είναι να παραδεχτείς ότι την πάτησες… ότι χωρίς να το περιμένεις πιάστηκες σαν το έξυπνο πουλί στην ίδια σου την παγίδα. Άνοιξες την πόρτα να δεις ποιος ήταν από πίσω… κι ενώ στην αρχή δεν σου έκανε και εντύπωση το ενδεχόμενο της επίσκεψης, κι είπες ας παίξω λίγο, τί πειράζει… (;) Φίλε μου, ο άγνωστος αυτό μπήκε στο καθιστικό και τη ζωή σου… στην καρδιά σου. Αργά με τον τρόπο του. Με το χιούμορ του, με το φιλότιμό του, με την κουλτούρα του και τον έρωτά του. Μπήκε και στρογγυλοκάθισε! Και σου είπε πως σ’ αγαπάει… και τον πίστεψες. Κι έκατσες δίπλα του και του το πες κι εσύ. Γιατί τόσο ανάγκη το είχες να σ’ αγαπήσει ένας τέτοιος άντρας ακριβώς! Γιατί τόση ανάγκη είχες να αγαπήσεις πάλι όπως εσύ ξέρεις και μπορείς έναν τέτοιον άντρα ακριβώς. Κι όλα αυτά από μια κλειδαρότρυπα… Ένα μήνυμα, ένα τηλέφωνο, στα κρυφά, να μη σε δουν, να μην τον δουν, να μην το πάρεις σοβαρά αλλά σαν ένα διάλλειμα στην άχαρη γεμάτη ρουτίνα ζωή σου που σε κατάπινε. Αυτό είναι δικό μου είπες, το μυστικό μου, η ανάσα μου από το κολύμπι της καθημερινότητας… Και μέσα στη χαρά, την ευφορία, το ρομάντζο, για μια μονάχα στιγμούλα, έγινε το κακό. Ακούστηκε η ρωγμή να σπάει. Μια ανεπαίσθητη ιδέα φόβου του άλλου για τη ζωή του. Για τη ζωή που ούτε εκείνος είχε σκοπό να αφήσει. Κι εσύ τότε επέμεινες να το μοιραστείτε αλλά δεν υπολόγισες καλά το βάρος… κι αντί να το σηκώσεις απ' τους ώμους του, έκατσες από κάτω κι έσπασες χίλια κομμάτια μόνο στην ιδέα της αμφιβολίας. Σα να σε ξύπνησαν από το όνειρο μιας ολόκληρης ζωής και να σε απειλούν ότι θα στο σβήσουν απ’ τη μνήμη. Σαν παιδί που δεν μπορεί να ζυγίσει τίποτα πέρα από το γλυκό που του έπεσε στο πάτωμα. Έτσι, να στέκεσαι πάνω από τις λέξεις και να τις μετράς για επιβεβαίωση χωρίς να βλέπεις. Και κλαις και οδύρεσαι μέσα σου και δραματοποιείς και δε βλέπεις ότι ο άλλος είναι εκεί για σένα. Είναι ενήλικας και παιδί μαζί. Είναι άνθρωπος καλός που σε θέλει κι η επιθυμία του τον φοβίζει για όλα όσα νόμιζε ότι είχε τακτοποιημένα ήδη (θα έλεγες ενήλικη). Κι εκεί έγινες λίγη κι εγωίστρια… και το ‘χασες, και το έδειξες, και του πήρες μακριά λίγους απ’ τους λόγους που η αγάπη του προσωποποιήθηκε σε σένα. Και τον κατηγόρησες. Τον έριξες. Κι αυτόν κι αυτό που νιώθει. Και τώρα κινδυνεύεις να τον χάσεις… και μαζί του να χάσεις την ανάσα σου. Άνθρωποι… γυναίκες… κι όμως, πίσω από την τρέλα, Σ’ αγαπάω, Μ’ ακούς; Δε σε περίμενα αλλά σε βρήκα. Εσύ με έψαξες. Κι εγώ σε βρήκα. Κι όταν με δεις, αν με δεις, θα το δεις… στο δέρμα και τα μάτια μου το πόσο. Μόνο να μ’ αφήσεις να χωθώ στην αγκαλιά σου. Αυτή που ξέρω κι ας μην έχω βιώσει ακόμα… Μ’ έκανες κοριτσάκι. Με τα όλα του! Κι αυτό θα στο χρωστάω κι ας μ’ αφήσεις.