ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

H κατάσταση στο σπίτι ειναι χάλια απο τοτε που μπορώ να θυμηθώ και συμβάλω κι εγω σ'αυτό.Ο πατέρας μου απλώς μίζερος κι αποτραβηγμένος,η μητέρα μου αδιάφορη χωρίς καμια επίγνωση για την αδιαφορία της.Οταν πέρασα στη σχολή μου ηταν σα να της ειπα πως βρήκα μονόευρο στο δρόμο.Το μονο που απαιτεί απο μένα είναι να κάνω το σπίτι να αστράφτει,το το μόνο που δε γουστάρω (και πεισμώνω κι ολας δεν το κρύβω).Οποιαδήποτε αλλη συνεισφορά μου δεν μετράει,σε οποιοδήποτε πεδίο.Να μην μιλήσω για επίτευγμα.."Αυτο αφορά εσένα οχι εμένα,με 'γεια σου και χαρά σου". Δεν μπορεί να υποστεί τα λεγόμενα μου για πάνω απο ενάμιση λεπτό οσο προσεκτικά κι αν προσπαθήσω να το θέσω.Θεωρεί πως προσπαθώ να τις ρίξω ευθύνες και οτι παριστάνω πως δεν ειμαι καλά σαν δικαιολογία για να μένω άπραγη(το σπίτι πάλι..) Εκείνη δουλεύει σε μια πολύ κουραστική δουλειά,εγώ πάλι όχι.Το πρόβλημα ειναι πως ακόμη βάζω κριτήρια αν ενα περιβάλλον με τρελαίνει δεν κάθομαι να το ανεχτώ,φεύγω.(Αλλα πραγματικά δεν εχω βρεί κάτι ακόμη στα πλαίσια του φυσιολογικού.Δηλαδή να γνωρίζεις ποια είναι τα καθήκοντα σου και να πληρώνεσαι για την εργασία σου κι οχι για τις επιτυχίες σου,βλέπε ποσοστά) Αυτό δημιουργεί προστριβές μεταξύ μας.Εκείνη με θεωρεί σνόμπ.Εγώ πάλι συχνά αισθάνομαι πως πιστεύει πως για να αξίζεις καποιος πρέπει να υποφέρει.Γενικώς δεν εχει ευχαριστηθεί τίποτα στη ζωή της.Λυπάμαι για τη κατάσταση της, καταλαβαίνω ποσο περίεργα μπορεί να τις ακούγονται οι σκέψεις μου.Την βρίσκω μπροστά μου ομως στο κάθε τι.Να με κατηγορεί χωρις να μπαίνει για ενα δευτερόλεπτο στη θέση μου.Δεν εχω απαιτήσεις ούτε τότε που υποτίθεται πως ηταν υποχρεωμένη να φροντίζει για μένα ειχα,αλλα ουτε και γνώριζα τι θα πει να εχεις προσδοκίες απο τους άλλους.Γενικά με περιορίζω.Πιθανότατα να μοιάζουν ασύνδετα.Εξομολογήσεις είναι εδώ βέβαια,υποθέτω θα μου συγχωρεθεί η αμαρτία.