ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω φρίξει με το τι είμαστε, έχω φρίξει με τον κόσμο στον οποίο ζω, έχω φρίξει με το πόσο δύσκολες είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Και αναρωτιέμαι ρε παιδιά... Κυκλοφορώ στην πόλη, γνωρίζω νέους ανθρώπους, πολλοί σε φιλικό επίπεδο πληρούν πολλά από τα κριτήριά μου και ναι κάνουμε καλή παρέα. Και φτάνεις στις ερωτικές γνωριμίες. Και είναι πάτος, γυρίζεις σπίτι σου και λες "πόσο καλά που είμαι μόνη μου".Ναι νιώθω καλά που είμαι μόνη μου, είμαι ευτυχισμένη από τη ζωή μου, αλλά μετά από 1.5 χρόνο που είμαι μόνη μου από επιλογή(στη προσπάθειά μου να ανασυγκροτηθώ και να λύσω κάποια θέματα ώστε να μην γίνει ο πρώτος χριστινός που θα με προσεγγίσει σάκος του μποξ) σε πιάνει μια μελαγχολία και σκέφτεσαι ότι "αχ θα ήταν ωραία να μην κοιμάμαι και να μην ξυπνάω μόνη μου".Πόσο δύσκολο είναι να γνωρίζεις έναν άνθρωπο που να είναι τα 3 Α, ανεξάρτητος, αυτόνομος, αξιοπρεπής? Πόσο δύσκολο είναι να γνωρίσεις έναν άνθρωπο που να είναι ειλικρινής, να έχει φιλοδοξίες για τη ζωή του, να είναι πολυδιάστατος και να σε κάνει να γελάς?Πόσο δύσκολο είναι να γνωρίσεις έναν άνθρωπο που να είναι "όμορφος άνθρωπος", όχι με την έννοια της εμφάνισης(τυπου ψηλός,ξανθός και όλες αυτές οι αηδίες) αλλά όμορφος στο πλαίσιο του τι εκπέμπει και στο ότι φροντίζει τον εαυτό του επειδή τον αγαπάει και όχι για να τον θαυμάσεις εσύ? Πόσο δύσκολο είναι να γνωρίσεις έναν άνθρωπο που να έχει δουλέψει ψυχοθεραπευτικά με τον εαυτό του και να μην λέει σε σχέση με την ψυχοθεραπεία "που να μπλέκω"? Που αναγνωρίζει τι κάνει και γιατί το κάνει, τι τον ελκύει σε έναν άνθρωπο και γιατί? Που ακόμα και αν ακόμα έχει βουνό να ανέβει έχει την διάθεση να αναπτυχθεί προσωπικά σαν άνθρωπος? Πόσο δύσκολο είναι να γνωρίσεις έναν άνθρωπο που να αγαπάει τη διαδικασία του σεξ και τον πειραματισμό σαν ολότητα και που δεν το αντιμετωπίζει σαν έναν αυτοματοποιημένο αδιάφορο μηχανισμό?Πόσο? Πολύ. Γιατί?