ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάπου στα 25 λοιπόν αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι μεγαλώνω. Όχι δεν είναι το τέλος της φοιτητικής ζωής. Δεν είναι η δουλειά. Δεν είναι το ότι μου λείπουν οι γονείς μου που μένουν μακριά. Δεν είναι τα ατελείωτα έξοδα, ούτε η συγκατοίκηση.Είναι τα χαμόγελα.Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι μόνο αυτά μετράνε, είναι δωρεάν και δε ζητάνε ποτέ ανταλλάγματα, μόνο προσθέτουν χρώμα στο γκρίζο σου πίνακα.Ευχαριστώ λοιπόν πολύ τη γιαγιά, που μου χαμογέλασε στον ηλεκτρικό, γιατί της έδωσα τη θέση μου. Ευχαριστώ πολύ και τον παππού που μου χαμογέλασε κι ας μη δέχτηκε να με σηκώσει. Ευχαριστώ πολύ τη μικρή τσιγγάνα που μου χαμογέλασε και με ευχαρίστησε επειδη της αγόρασα ένα κρουασάν σοκολάτα. Ευχαριστώ και τη κοπέλα που μου χαμογέλασε από αμηχανία όταν διασταυρώθηκαν κατά λάθος τα βλέμματά μας στο τραίνο. Ευχαριστώ αυτούς κι άλλους τόσους που έκαναν αυτές τις τελευταίες μέρες λίγο πιο φωτεινές ακόμα κι αν κάθε βράδυ θέλω να βάλω τα κλάματα. Καλημέρα λοιπόν και να χαμογελάτε!