5.11.2016 | 22:08
είμαι κάτι το περιττό
σε όλα αυτά που επέλεξες… με χρειαζόσουν τα τέσσερα χρόνια που σε δεν σε έχω δει; δεν έγραψες, δεν ήρθες, ούτε μια λέξη, ούτε τίποτα… δεν έχω τίποτα από εσένα… μάταια έψαχνα να βρω κάτι που να μου έχεις δώσει έτσι απλά… έναν αντίλογο σε όλο αυτό… ‘κι όμως σε σκέφτηκα πολύ πιο συχνά από ότι νομίζεις. Δεν υπάρχει μέρα που να μη σε σκεφτώ. Θυμάμαι καθαρά και την παραμικρή λεπτομέρεια του προσώπου σου.’ Και πίστεψα ότι τόσα δάκρυα θα αρκούσαν για πληρωμή, έστω να σε ονειρευτώ και αντ' αυτού μπάρες, και σκοτάδι, και μια πραγματικότητα εφιάλτης.
