ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σε όλους, Είμαι 23 χρόνων και εδω και 3 χρόνια εχω σχεση με ένα παιδι στα 25 αυτος!Ξεκινησαμε αρχικά να κανουμε παρεα, απλά παρεα χωρις καποια πονηρη σκεψη, να φανταστειτε οτι τον βοηθισα να τα φτιαξει με μια κοπέλα με την οποια τελικά χωρισε γιατι δε ταιριαζαν απο ότι μου είπε.Απο ενα σημειο και μετα αρχισε μια ελξη μετξυ μας και αυθορμητα εντελως τα φτιαξαμε. Ειναι ενα παιδι με πολλες επιτυχιες στις σπουδες, με πρωτιες και πολλά πτυχια με αριστο βαθμο. Τελειωσε στην ωρα του και ειναι πολύ φιλοδοξος! Αναζητουσε καριερα και να φυγει στο εξωτερικό για πάντα για να πληρωνετε με υψηλους μισθους και να εχει καλή ζωη! Εγω αντίθετα μια απλή φοιτητρια χωρις ιδιαιτερα φιλοδοξα ονειρα, ονειρο μου να μείνω ελλαδα κάνοντας ότι καλυτερο μπορω με φιλολογικα μαθήματα, αρκει να μαι στο τοπο μου, με τους φιλους, την οικογενεια μου. Αυτό με γεμίζει. Το ηξερε και φυσικά ηξερα και εγω τα θελω του και του ειπα οτι ειναι ελεύθερος να κανει ότι θελει! Χωρις να του το ζητήσω τιποτα, μια μέρα ηρθε και μου πε ότι θα μείνει ελλαδα.Παραξενευτηκα αλλα ηταν πολύ σιγουρος και ελεγε ότι είναι δική του απόφαση.Μολις τελείωσε το μεταπτυχιακο βρήκε δουλεια πανω σε αυτό που ηθελε στην Αθηνα.Εγω αναγκαστηκα να ξενοικιασω απο τη φοιτητουπολη και να γυρισω στο πατρικο μου μεχρι να τελειωσω τα χρωστουμενα μαθηματα μου. Αν και θελω να μεινω στον τοπο μου του υποσχεθηκα ειλικρινα οτι θα παω Αθηνα, για να μαστε μαζι. Δε περασαν 2 μηνες, παραιτηται απο τη δουλεια στην Αθηνα χωρις να το ξερω και κανονιζει δουλεια στην Πάτρα, ακομα καλυτερη απο εκείνη που ειχε πριν και με καλύτερο μισθό,για να ναι οπως λέει πιο κοντα μου, γιατί με την Αθηνα είχαμε μεγαλύτερη απόσταση. Είσαι σίγουρος του λέω? Σιγουρος, αυτό με νοιαζει και αυτό ειναι το νοημα. Οκ του λεω οποτε οταν τελειωσω θα ερθω Πατρα να μείνουμε.Το τελευταιο διαστημα όμως με βριζει ότι δεν εχω κανει τπτ, ότι εγω φται που δε πάει εξω, που δε βγαζει λεφτά, ότι τον καταστρέφω, ότι κοιτάζω την πάρτυ μου. Οτι ποτε δεν του είπα να πάμε έξω. Αδιαφορεί για μένα, με βριζει όποτε του κάνει κέφι και με βγάζει τρελή σε ζητήματα που δε του έχω δώσει δικαίωμα. Ναι είναι αλήθεια ότι ποτέ δεν του είπα να φυγουμε, παντα παρεμενα αρνητική σε αυτό και παραμένω. Αλλα ήμουν ειλικρινης! Και πιο πολύ με πληγώνει μια σκέψη που κανω. Αν εγω εστω και με βαριά καρδια του έλεγα να φυγουμε, δε θα του το χτυπούσα ποτε και δε θα του έλεγα ότι κοιτάζει την παρτυ του. Αντιθετα ο ίδιος για αποφάσισεις που πήρε ναι μεν σκεπτομενος και μένα αλλα χωρις να τον επηρεαζω αμεσα, με κατηγορει συνεχως. Αυτο να σημειωσω ότι το ξεκινησε απο τα μέσα του πρώτου χρόνου της σχέσης μας,αλλα το τελευταιο διαστημα το έχει παραξευτιλίσει. Νιωθω ασχημα, τον αγαπαω και δε θελω να χωρισουμε, αλλα κανω πολύ υπομονη και τελευταια στενοχωριεμαι υπερβολικά και συχνα και εχω πολλες τυψεις για πραγματα που θεωρω ότι κανονικα δεν οφείλω να εχω.