ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

είμαι στα 22, σπουδάζω σε μια ξένη πόλη απο την δική μου και είχα την "τυχη" να εχω συγγενεις εδω. εδω μενει ο αδερφος της μητερας μου με την γυναικα και τα δυο του παιδια. αυτος ο θειος μου λοιπον πανω απο το σπιτι του εχει μια γκασονιερα την οποια και μου παραχωρει. ολα ωραια ως εδω.. γαματα θα ελεγε κανεις μιας και γλιτωνω τοσα εξοδα. ειδικα οι γονεις μου την καταβρηκαν. απο πολύ νωρις του πρωτου μου ετους εδω φαινοταν οτι ειχα πολλες διαφορες και κοντρες με αυτον τον ανθρωπο με αποτελεσμα να μη τα παμε καλα.. να τσακωνομαστε συνεχεια και οι γονεις μου να παιρνουν παντα το μερος του γιατι "μας δινει σπιτι ο ανθρωπος". τουμπεκι και εγω, λεφτα δεν υπαρχουν, ειναι πολυτελεια να μπορω να μενω τσαμπα εκει που σπουδαζω. τι κι αν το σπιτι ειναι μακρυα; τι κι αν με τρωει ο ποδαροδρομος καθε μερα και καθε νυχτα για να παω σχολη και να γυρισω σπιτι γιατι (εκπληξη!) η περιοχη που μενει ειναι απομονωμένη σχετικα και δεν εχει συγκοινωνία... πρωι-βραδυ, ηλιος-βροχη, ζεστη-κρυο, εγω εκει.. επαιρνα τα ποδαρακια μου και τσουκου τσουκου εφτανα εκει που ηθελα.Παντα ειχα κοντρες με αυτον τον ανθρωπο και απο την στιγμη που ειδα οτι το να μην εχω πολλα πολλα μαζι του πιανει στο να εχουμε και οι δυο την ψυχικη μας ηρεμια το εφαρμωσα... μεχρι πριν λιγες μερες που "επεσα" στην αναγκη του να ρωτησω γιατι δεν εχω ιντερνετ εδω και κατι ωρες.. προσοχη! ρωτησα. ΔΕΝ απαιτησα. και μετα αφου μου ειπε οτι το αποσυνδεσε για λιγο ζητησα (ΔΕΝ! απαιτησα) να το βαλει εαν γινεται γιατι ειχα ασκησεις να παραδωσω. μεσα στα νευρα που απαιτησα(λεει) το ιντερνετ και δεν τον σεβομαι και δεν του μιλαω καλα (γενικα δν του μιλαω καθολου και ημασταν και οι δυο καλα και οι γονεις μου ειχαν το κεφαλι τους ησυχο) και αρχισε να ωρύεται και να φωναζει και να τσακωνεται μονος του και τον φοβηθηκε το ματι μου. μεχρι μου με πιανει και με σπρωχνει στον τοιχο να φυγω απο μπροστα του και με σπρωχνει προς τις σκαλες... δεν επεσα. κρατηθηκα απο το μανικι του(οπου εκει θεωρησε οτι του επιτεθηκα κιολας(γελαω η γυναικα! )) και εφυγα. ειπα απο μεσα μου πως αν πεις οσα σκεφτεσαι να του πεις θα σε στειλει σε κανενα νοσοκομειο... αμεσως παω και παιρνω τους δικους μου τηλεφωνο μπας και παρουν στα σοβαρα αυτη την φορα οτι δεν μπορω να ζησω με αυτον τον ανθρωπο. 50-50 αυτοι. ναι μεν δεν επρεπε να σηκωσει χερι πανω μου λενε αλλα και εγω δεν του μιλαω καλα... και κατσε δηλαδη για να καταλαβω. ωραια μας την κανει την εξυπηρετηση με το σπιτι ο ανθρωπος και μπραβο του το εκτιμω. πρεπει να κατσω να τις τρωω και απο πανω; επειδη "ειχε νευρα και ξεσπασε"? δεν ειναι πατερας μου, δεν ειμαι παιδι του και κυριως δεν ειμαι παιδι να νομιζει οτι μπορει να μου επιβαλλεται. και η απαντηση του οταν τον πηρα οι δικοι μου και του ειπαν "την χτυπησες;" ? "μισο να φερω εναν κουβα να μαζεψω τα αιματα...λιγο την εσπρωξα να μπει μεσα".. γενικα ειμαι σε μια φαση που εχω φυγει απο το σπιτι, κοιμαμαι καθε μερα σε καποιας φιλης μου το σπιτι γιατι τον τρεμω αυτον τον ανθρωπο και δεν ξερω τι θα γινει αν τον συναντησω παλι... εκ τοτε ειπε πολλα στους δικους μου για μενα τυπου "σας λεει οτι κοιμηθηκε σπιτι χθες και δεν κοιμηθηκε". δεν ξερω πως θα ειναι η αντιδραση του οταν τον πετυχω. το σιγουρο ειναι οτι για οσο μπορω θα το αποφευγω. μεχρι να δω τι θα κανω... πολύ ασχημο συναισθημα να μην σε υποστηριζουν ουτε οι γονεις σου οταν βιωνεις κατι τοσο ασχημο. να μην εχεις κανεναν..δεν με πειραζει να μη το διαβασει κανεις αυτο το μηνυμα. εγω ηθελα να τα πω καπου....Ο.