ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

να καταλήξω σαν την μανα μου μεγαλώνοντας..Ποναω που το λεω αλλα ποναω περισσοτερο που την βλεπω ετσι. Απο τοτε που την θυμαμαι βουλιαγμένη μεσα στην καταθλιψη, την παράνοια, την μοναξιά, το άγχος και τον άτρωτο εγωισμό της. Ολη μερα, μια ζωη κλειδωμένη απο το πρωι μεχρι και το βραδυ σε στο δωματιο της να γελαει με τα πρωινάδικα στην τηλεόραση.Καθε προσπαθεια μου να την θεραπεύσω οχι μονο δεν την θεράπευσε, αλλα αποδυνάμωσε και πλήγωσε εμενα την ιδια.Ποτε της δεν με γνώρισε (και ας μέναμε απο παντα στο ιδιο σπιτι), με εκανε να μισήσω τον εαυτο μου και να νιωσω απειλή μεσα στο ιδιο που το σπιτι.Με εκανε να εχω αναγκη χτίσω τοίχους γύρο απο τον εαυτο μου να προστατευτώ και ακομη και σημερα προσπαθω να βγω απο κει μεσα. Δεν την κατηγορώ, ειναι αρρωστη και αυτο δεν θ'αλλαξει πρεπει να αποδεχτώ επιτελους.. Αλλα ρε πούστη μου χρειαζόμουν την θαλπωρή της μάνας σαν παιδάκι και το γεγονος οτι δεν μου δόθηκε δεν μπορει να αλλαξει και θα το κουβαλάω μια ζωη!! 18 χρονων τωρα, να προσπαθω να φέρω τον εαυτο μου στην επιφάνεια μετα απο πολυ καιρο που ημουν σωριασμενη στα πατώματα. Θελω να τελειώσω τις σπουδαίς μου, να φύγω, να μην την ξαναδώ. Κατηγορήστε με για αυτο που λεω αλλα δεν το αντεχω αλλο. Καθε φορα που την βλεπω να περιφέρεται στο σπιτι με αυτο το νωχελικό βλέμμα, υποδουλωμένη στην αρρώστια της ειναι σαν να μου ρίχνει αλατι στη πληγή.Αν με νιώθετε σας ευχαριστω, και ευχηθείτε μου να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου σύντομα και να βρω τον εαυτο μου επιτελους γιατι τον χρειάζομαι πιο πολυ απο ποτε. Εγω σας ευχομαι να έχετε υγεία και να εχετε αγαπη στη ζωη σας!!