ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον γνώρισα το καλοκαίρι στην Αθήνα και αν και περάσαμε μαζί λίγες ώρες, δεν παψαμε να σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλον.. Μου είναι αδύνατο να τον ξεχάσω..το άρωμα του, το φιλί του που με άφηνε ξεπνοη, η αγκαλιά του,το πως με έκανε να νιώθω..είναι χαζό και παράλογο το ξέρω, πως μπορείς να θες κάποιον που ουτε τον ξέρεις, πως είναι δυνατόν κάθε φορά που τον σκέφτεσαι να πιανεις τον εαυτό σου να χαμογελάει και να νιώθεις ενα σφίξιμο στο στομάχι;;Μου φαίνεται τρελό, παράλογο, ανοητο.. Δεν αντεχω αλλο την αδημονία.. Θέλω να τον δω απλα..