ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η πρώτη απώλεια που ειχα βιωσει ήταν εκεινη του παππού μου 20 χρονια πριν. Μαθητής τότε ειχα χασει την γη κατω απο τα ποδια μου. Δεν έβγαζε νόημα ο θάνατος του παππού μου όπως και η συνέχεια της ζωής μου. Πώς θα συνέχιζα; Πώς θα ζούσα πλέον χωρις τα τηλεφωνήματα του τον χειμωνα να μας πει καληνύχτα και την αγαπη του τα καλοκαίρια και τις γιορτές που έμενα μαζι του... Κι όμως συνέχισα. Ολος ο κόσμος συνέχισε. Και τα βιωματα μου με τον παππου μου (γλυκος λεβεντάνθρωπος που έχω και το όνομα του) έγιναν αναμνήσεις που είχα και θα χω για πάντα συντροφιά. Και έζησα και συνέχισα και ο πόνος έγινε συνήθεια μέχρι που η νεα μου καθημερινότητα καλυψε το κενό. Και ξαφνικά πέρυσι πέθανε ο πατέρας μου. Ξαφνικά αρρώστησε ξαφνικά έφυγε πικραμένος απο αυτο που του έτυχε. Ειναι ενάμισι χρόνος και ακομα δεν εχουμε συνέλθει. Πλέον δεν είμαι 16, αλλα 36 και αυτή την φορά δεν ήμουν θεατής, ίσα ίσα εναν β' πρωταγωνιστικό ρολο τον ειχα. Έζησα οσα δεν περίμενα ΠΟΤΕ να ζήσω και το τέλος δεν ήταν το επιθυμητό. Οι πρώτοι μηνες μετά το τέλος του πέρασαν χωρίς να το καταλάβω. Αφηνα την καθημερινότητα να με παρασύρει με τις έννοιες της και είδα οτι το μυαλό μου χαλάρωνε... Υστερα απο τόσο καιρό μπορω να πω ότι πλέον αρχίζω να ισορροπώ. Και βλέπω πως όταν φεύγει κάποιος αυτό που φοβόμαστε είναι το πώς θα καλύψουμε τον ρόλο του στην ζωή μας. Και ίσως ανοίγει κι ενα παραθυράκι να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας και τις δυνατότητές του. Δεν γνωρίζω την ηλικία σου, αν είσαι 15, 25 ή 35 ή αν αυτή ήταν η πρώτη σου απώλεια. Από τον τρόπο που γράφεις κάτι τέτοιο φαίνεται. Ξέρω όμως πως όσο αναγκαίο είναι να βιώσεις μέσα σου το πένθος σαν στάδιο (το φοβάσαι δεν το φοβάσαι ηδη το βιώνεις) άλλο τόσο πρέπει να συνεχίσεις να έχεις μια καθημερινότητα όσο πιο κοντά γίνεται σε εκείνην που είχες και πριν. Και ο πόνος θα μαλακώσει. Και νέοι άνθρωποι θα μπουν στην ζωή σου. Και νέες εμπειριες θα ζήσεις. Και θα εξελιχθείς.Και εσύ θα ξαφνιαστείς θετικά μια μέρα (ύστερα από πολύ καιρό όμως) όταν σε μια ξεκάρφωτη φλασιά καταλάβεις την θέση που έχεις τοποθετήσει μέσα σου τον χαμό του παππού σου και καταλάβεις ότι επέζησες απο αυτή σου την απώλεια και η ζωή σου συνεχίστηκε.Καλή Χρονιά σου εύχομαι φίλε/η και καλή συνέχεια.