15.1.2017 | 00:00
Παρατήρησα το εξης..
2 χρόνια μετα αφου χωρισαμε ήμουν κολλημένη με τον πρωτο μ εφηβικό ερωτα κ μακροχρόνια σχέση (αυτόν π χωρίσαμε δηλαδή). Οχι απλα κολλημενη. Ηταν αρρωστια. Σε σημειο να κλαιω καθε μερα γιατι χωρισαμε. Ενιωθα απαίσια στη κυριολεξία. Διαβάζοντας καιρό τωρα τις εξομολογήσεις ορισμένων με βοήθησε να καταλάβω πως δεν αξίζει. Συγκεκριμένα η φραση π έγραφε η εξομολογηση "δεν αξίζουν άνθρωποι να τους νοιάζεσαι που δεν είναι εδώ και τους βλέπεις μόνο απο μια φωτογραφία". Με στιγμάτισε ομολογώ. Έτσι λέω: Τέρμα κατάλαβε το προχωρά. Εννοείται οτι δεν τον μισώ. Αλλα απο κείνη την ώρα αισθάνομαι καλύτερα. Σας ευχαριστώ όλους εσάς που τα κράζατε αυτές τις άρρωστες εμμονες
