ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σαν ανθρωπος ειμαι γενικα αρκετα κλειστη, δεν εχω πολλους φιλους κ σε καμια περιπτωση δεν θεωρω οτι οφειλω να κανω δημοσιες σχεσεις με τον καθε ανθρωπο που γνωριζω. Αν δεν συμπαθω καποιον, δεν θα το κρυψω κ δεν θα επιδιωκω πολλες επαφες μαζι του. Θελω σε φιλικο επιπεδο να συναναστρεφομαι μονο με ανθρωπους με τους οποιους νιωθω καλα κ περναω ομορφα. Δεν μπορω να ειμαι φιλη με ολους, με κουραζει να υποκρινομαι οτι περναω καλα με καποιον, οταν αυτο δεν ισχυει. Πολλοι κατα καιρους με λενε δυσκολο ανθρωπο. Μα δεν καταλαβαινω ποια ειναι η "δυσκολια" μου. Δεν ειμαι υπερβολικα απαιτητικη απ τους ανθρωπους, εχω καποιες νορμαλ "απαιτησεις", οπως εχει ο καθενας μας, πχ δεν θελω διπλα μου αχαριστους ανθρωπους, διπροσωπους, υποκριτες κλπ. Κ φυσικα ξερω πολυ καλα οτι δεν γινεται να ταιριαζουμε με ολους, οποτε ακομα κ αν γνωρισω καποιον που στην αρχη φανει μια χαρα, αν δω στην πορεια οτι δεν ταιριαζουμε, απομακρυνομαι διακριτικα, ή δεν επιδιωκω να κρατησω πολλες πολλες επαφες μαζι του. Γιατι ομως αυτο οι αλλοι το ερμηνευουν ως δυσκολια?? Γιατι ειμαι δυσκολη? Επειδη δεν μαρεσει να υποκρινομαι οτι συμπαθω τους παντες? Επειδη δεν ονομαζω φιλο μου καποιον που γνωρισα πριν 5 μερες? Επειδη το να εχω κοινα γουστα με καποιον δεν μου αρκει, για να τον βαλω στην καρδια μου? Εγω δεν συμπαθω καποιον μονο κ μονο επειδη ακουμε ιδια μουσικη, συμπαθω καποιον οταν βλεπω οτι ενδιαφερεται για τους γυρω του, οταν βλεπω οτι δεν κοιταει μονο την παρτη του, οταν γενικα εχει καλα στοιχεια σαν ανθρωπος. Αλλα με θλιβει το οτι ακουω συχνα απ τους αλλους να μου λενε "ε εσυ κανεναν δεν συμπαθεις", "ολα σε πειραζουν εσενα" κλπ. Οχι δεν με πειραζουν ΟΛΑ, με πειραζουν τα φυσιολογικα πραγματα που πειραζουν τον καθενα, η αγενεια, η αχαριστια, η αδικια, το ψεμα κλπ. Κ ολες αυτες τις συμπεριφορες τις συνανταμε πολυ συχνα γυρω μας στη σημερινη εποχη. Απλα η διαφορα σε μενα ειναι οτι οταν ενοχληθω με τη συμπεριφορα καποιου, δεν θα το κρυψω. Γιατι δεν μπορω να υποκρινομαι. Δεν με φοβιζει να φανω κακια ή αντιπαθης σε καποιους. Θελω να δειχνω αυτο που νιωθω, με οποιο κοστος. Δεν μ αρεσουν οι ανθρωποι που υποκρινονται οτι συμπαθουν τους παντες, αντιπαθω τους ανθρωπους που διαμορφωνουν σχεσεις με τους αλλους, οι οποιες βασιζονται σε συμφεροντα κλπ. Δεν θελω καποιον για φιλο μου επειδη εχει κατι να μου προσφερει, θελω καποιον για φιλο μου επειδη ειναι καλος ανθρωπος. Δεν μπορω τις επιφανειακες σχεσεις. Ολα αυτα ειναι τοσο περιεργα για τους αλλους που φτανουν στο σημειο να με θεωρουν δυσκολη? Δεν με νοιαζει ο χαρακτηρισμος, αλλωστε οπως προειπα, δεν με νοιαζει η γνωμη που εχει ο καθενας για μενα, ας με θεωρουν και κακια κ στριμμενη κ ο,τι θελουν. Αλλα δεν καταλαβαινω με ποια λογικη καποιος ανθρωπος που δεν εχει τη διαθεση να λατρευει τους παντες κ δεν γουσταρει να κανει "συλλογη" απο φιλους, ονομαζεται "δυσκολος".