σε καταλαβαίνω απόλυτα.εμένα μέχρι πριν δύο χρόνια μου σήκωναν και χέρι.τώρα πλέον δεν τολμάνε να κάνουν ούτε κιχ. παιξ'το και εσύ λίγο τρελή και θα δεις πως θα ισιώσουν τα πράγματα(μπαίνουν στο δωμάτιο σου χωρίς να σε ρωτήσουν; σου ανακατώνουν τα πράγματα; χαμός, φασαρία, μην τους λυπάσαι, έτσι έχουν μάθει να καταλαβαίνουν). δραστηριοποιήσου, γιατί όσο το αφήνεις, τόσο το πρόβλημα θα γιγαντώνεται.α, και καν την σιγά σιγά με ψιλά πηδηματάκια.εάν είσαι ενήλικη καιρός είναι να ψάχνεσαι για καμιά δουλίτσα...
21.1.2017 | 20:02
Οι ανθρωποι
που δε σεβονται τον προσωπικο μου χωρο, σωματικο, ψυχικο και εγκεφαλικο, μου ειναι απεχθεις. Με αλλα λογια, οι ανθρωποι που δε με σεβονται σαν χαρακτηρα, σαν προσωπικοτητα, τις επιλογες μου, το γεγονος οτι εχω δικη μου αποψη, και προσπαθουν να με καπελωσουν, μου ειναι απεχθεις. Ειτε ειναι γονεις, ειτε φιλοι, ειτε γνωστοι. Πρεπει να μπαινουν ορια, και οταν δε συμβαινει, πρεπει να βαζεις και τις φωνες και να τους βαζεις παγο, να τους κρατας σε αποσταση. Αντε, γιατι πολυ αερα πηραμε. Να λυσουν τα ψυχολογικα τους πρωτα, που θα ασκησουν κριτικη για τις επιλογες μου και τον χαρακτηρα μου. Μια κλωσσα για κορη τους χρειαζονταν, που δεν του λογαριαζει, αλλα τοτε δε θα τη θελανε, τοτε θα θελανε εμενα. (πλακωθηκα με γονεις σημερα, οπως ειναι προφανες).
1
