ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά από 9 μήνες τα ξαναβρήκα με τον μεγάλο μου έρωτα. Νιώθω πολύ διαφορετική απο το κοριτσάκι που ήμουν. Πρώτα από όλα να αναφέρω πως ζούσα στη Λάρισα όπου και ήμασταν μαζί για ένα χρόνο.Αφού χωρίσαμε έπεσα απτα σύννεφα και όχι απλά έπεσα,έπεσα με τα μούτρα. Πίστευα πως ένας άνθρωπος που τον έχεις νιώσει τόσο κοντά πως δε θα φύγει ποτέ. Πως θα'ναι πάντα εκεί,πως δε θα σε πληγώσει.Όταν λοιπόν χωρίσαμε,άρχισα να'μαι δυναμική,κυνική και να μου τρίβω τη πικρή αλήθεια στα μούτρα. Θα το χαρακτήριζα αυτοκαταστροφή,αλλά όχι για κακό. Πονούσα με την αλήθεια αλλά την άντεχα και εξοικειωνόμουν με αυτή. Κάποια στιγμή λοιπόν τον συγχώρεσα μέσα μου,αλλά δε το παραδέχτηκα σε κανέναν. Το έπαιζα bitch και ήμουν σε φάση "αν γυρίσει θα τον εκδικιθώ". Έφυγα να σπουδάσω τον Νοέμβρη στη Αθήνα. Νέο σπίτι ,νέα πόλη,νέοι άνθρωποι. Με ανανέωσε. Στη Λάρισα γυρισα για τα Χριστουγεννα. Ο πρώην μου αφού έδωσε κάποια σημάδια πριν μου μιλήσει ευθέως,μου ζήτησε να συναντηθούμε. Ήθελε να δει αν είμαι καλά. Και εγώ δέχτηκα. Δε κράτησα κακία απλά έχω στόχους. Θέλω να τελειώσω τη σχολή μου και να δουλέψω. Να με κάνω περήφανη. Αυτός ζήτησε δεύτερη ευκαιρία. Εγώ του την έδωσα,ξεκαθαρίζοντας πως έχω όνειρα και δε με κρατά τίποτα πίσω. Δέχτηκε και την απόσταση.Μια φίλη λοιπόν καθώς συζητούσαμε μου έθεσε την εξής ερώτηση " Δεν ανησυχεις τώρα που σαι Αθήνα και αυτος σε αλλη πόλη μήπως κάνει τίποτα κακό?"Ημουν σε φάση δε με νοιάζει, δε θα γκρινιάξω ούτε θα αρχίσω αανακρίσεις . Δε το κανα ποτέ ούτε θα το κάνω. Τον αγαπάω,αλλά δεν είμαι ερωτευμένη πλέον. Και δε ξέρω ... Μέσα μου νιώθω κενό. Όχι για αυτόν. Γενικά,με όλα. Ξενέρα θα μπορουσε να χαρακτηριστεί. Και ανησυχώ με μένα,με το τρόπο που σκέφτομαι και με την απάθεια μου. Δεν ήμουν ποτέ έτσι. Ήμουν το κοριτσάκι που τρέχει να ικανοποιήσει τους άλλους χωρίς να χρειαστεί να το ζητήσουν. Άφηνα εμένα πίσω ,εγώ πάντα τελευταία. Και δε ζήτησα τίποτα πίσω. Απλά όπως ανέφερα,εσκασα με τα μούτρα όταν κατάλαβα... Και δε ξέρω αν είναι υγιή αυτό το πραγμα που νιώθω. Η καλύτερα που δε νιώθω.