ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι μόλις 20 χρονών , οι εμπειρίες μου πολύ λίγες και είναι λογικό για μένα τουλάχιστον να μην μπορώ να ξεχωρίσω αν είμαι ερωτευμένη ή καψούρα μαζί του. Αλλά τελικά τί είναι ο έρωτας? Μήπως η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο αυτών συναισθημάτων είναι πολύ λεπτή? Ο έρωτας θεωρείται ότι υπάρχει μονάχα όταν είναι αμοιβαίος ? Μπερδεμένα πράγματα..Θα μπορούσα με τις ώρες να γράφω για εκείνον, γιατί πέρασε από τη ζωή μου και παρόλο το μικρό διάστημα των 3 μηνών με σημάδεψε αρκετά. Είναι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος και κάτι που τον χαρακτηρίζει έντονα είναι η λογική αλλά σε βαθμό αν μου επιτρέπετε αηδίας για τα 20 του χρόνια. Γνωριστήκαμε σε κλαμπ τον Σεπτέμβρη και μετά από μέρες στο πρώτο μας ραντεβού μου ξεκαθάρισε ότι δεν έχει χρόνο για να μου αφιερώσει λόγω δουλειάς (part time delivery ) και σχολής μιας και φέτος στο 3ο έτος αποφάσισε να ασχοληθεί ουσιαστικά με αυτήν. Αποφασίσαμε μετά τον πρώτο μήνα να έχουμε σχέση και η αλήθεια είναι ότι αυτή η σχέση δεν μου άρεσε καθόλου, αλλά όμως μου άρεσε τόσο πολύ αυτός που είχα απέναντι μου και θεώρησα ότι άξιζε να το προσπαθήσω. Σημειωτέον, δεν είχε ξανακάνει στο παρελθόν σχέση με καμία άλλη, είχε συνηθίσει να περνάει καλά μόνο. Αυτό με δελέασε ακόμη περισσότερο είναι η αλήθεια. Κατά την διάρκεια της σχέσης όμως μου δημιουργήθηκαν πολλά κενά. Μιλούσαμε δύο λεπτά την μέρα χωρίς καμία υπερβολή, εκτός από κάποιες μέρες τυχερές που κλείναμε και μία ώρα επικοινωνίας. Δεν είχαμε χώρο να βρισκόμαστε προσωπικό και την βγάζαμε σε σπίτια φίλων του όταν εκείνοι απουσίαζαν (θεωρούσε ότι είναι πολύ νωρίς να με πάει σπίτι του ενώ βρίσκονταν εκεί οι γονείς του) . Τρίτο πρόβλημα ήταν το σεξ, αν κι εγώ δεν το είχα τόσο σαν πρόβλημα, γιατί πίστευα με τον καιρό θα έφτιαχνε. Τελείωνε στα δύο λεπτά κάθε φορά, με αποτέλεσμα εγώ να μην ικανοποιούμαι καθόλου και εκτός αυτού δεν έκανε τίποτα παραπάνω για να με ικανοποιήσει διαφορετικά. Παρόλα αυτά δεν με ενοχλούσε και το λέω εντελώς ειλικρινά.Με είχε ξεχωρίσει έλεγε άλλα εγώ ποτέ δεν το είδα αυτό. Μετά τους 3 μήνες, μην αντέχοντας αυτήν την κατάσταση , του είπα ότι με γεμίζει κενά και του παρουσίασα σαν πρόβλημα το επικοινωνιακό κομμάτι, γιατί πραγματικά το μόνο παραπάνω που ζητούσα ήταν να τον ακούω πιο πολύ καθημερινά. Τίποτα παραπάνω. Μετά από επανειλημμένες συζητήσεις και μην βγάζοντας άκρη αποφασίσαμε να το αφήσουμε. Ήμουν πολύ χάλια για καιρό και ακόμα είμαι, δεν το κρύβω. Του είχα στείλει μηνύματα 3 φορές στα οποία ποτέ δεν πήρα απάντηση. Με έκανε διαγραφή από το φμπ, χωρίς να ξέρω το γιατί και φυσικά στα γενέθλια μου δεν μου ευχήθηκε καν. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τέτοια συμπεριφορά, αφού χωρίσαμε ώριμα..ίσως ήθελε να το πάρω απόφαση, δεν ξέρω. Ξέραμε πάντως και οι δύο και φαινόταν άλλωστε ότι σε αυτή την σχέση εγώ ήθελα περισσότερο. Ακόμα τον σκέφτομαι και θέλω να είμαι μαζί του ξανά και τον λόγο ούτε στον εαυτό μου δεν μπορώ να τον εξηγήσω. Απλά τον θέλω, έτσι περίεργο και με τις παραξενιές του. Δεν ξέρω αν είμαι ερωτευμένη ή όχι μαζί του, αλλά σίγουρα νιώθω κάτι που δεν μου έχει ξανασυμβεί. Η σκέψη που με βασανίζει επίσης είναι ότι σε μία Αθήνα χαοτική , το σενάριο να τον πετύχω έστω και τυχαία φαντάζει απίθανο. Και να τον πετύχω τι θα καταλάβω θα μου πείτε, και σωστά θα μου πείτε. Έλα όμως που θέλω να τον δω και σέρνω και τις φίλες μου σε μέρη που ίσως να πηγαίνει..Και ρωτάω, γιατί στα 20 σου να μην θες να ζήσεις πιο αυθόρμητα και να μην αναζητάς την ένταση και το πάθος που έχει αυτή η ηλικία? Η λογική θα σε παγιδεύσει αργότερα που οι υποχρεώσεις θα είναι τόσες πολλές..