ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

λοιπόν, θα μπορούσα τότε στη δευτέρα γυμνασίου, όταν κάναμε διάλειμμα στο φροντιστήριο που πήγαινα φυσική, και ο Αλέξης μες την ντροπή μού ζήτησε με την παιδική του αφέλεια να τα φτιάξουμε...θα μπορούσα να έχω πει ναι. Αλλά δεν το έκανα. Είχα σκεφτεί ότι μου έκανε πλάκα και ότι ήμουν πιτσιρίκι για να έχω αγόρι. Τον στεναχώρησα. Και έτσι μετά το διάλειμμα γυρίσαμε στο μάθημα και ο Αλέξης μου ζωγράφιζε καρδούλες στο βιβλίο. Αλλά εγώ ρε παιδί μου, ανένδοτη. Τελείωσε το σχολείο και ποτέ μου δεν πίστεψα ότι με πρόσεχαν οι άντρες. Πάντα είχα παραπάνω κιλά τα οποία πάσχισα να χάσω ούσα φοιτήτρια. Κι ενώ υπήρξαν λίγα αγόρια , ακόμα και τότε εγώ θεωρούσα ότι είναι μάλλον απελπισμένοι και γι αυτό με πλησιάζουν. Μα πιο πολύ φοβόμουν εγώ, γιατί δεν ήξερα ακόμα τον εαυτό μου. Δεν ένιωθα καλά μέσα μου. Στα επόμενα χρόνια, αυτό χτίστηκε αλλά οι άντρες που ενδιαφέρθηκαν ήταν είτε πολύ μεγαλύτεροι μου είτε πολύ μικρότεροι, ή μας χώριζαν αποστάσεις. Και σήμερα στα 26, χωρίς καμιά εμπειρία από τις τόσες ευκαιρίες που θα μπορούσα να έχω αρπάξει, κάθομαι και σκέφτομαι αν όντως έκανα καλά. Για τα δεδομένα μου, νομίζω ότι ναι, καλά έπραξα. Θέλω πολύ να βρεθεί ο άνθρωπος που θα ταιριάξουν οι χημείες μας και ποτέ πριν δεν υπήρξα έτοιμη για κάτι τέτοιο όσο είμαι τώρα. Το ξέρω ότι μπορεί να κριθώ αυστηρά ή να φανώ loser. Δε με απασχολεί. Θέλω απλά να είμαι ο εαυτός μου, που τελικά ίσως και να άρεσε, αλλά εγώ δεν μπορούσα να το καταλάβω.υ.γ Αλέξη, ελπίζω να μη μου έριξες καμιά κατάρα τότε...