ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έιμαι άνδρας 17-18 σε ηλικία. Φέτος ήταν να δώσω πανελλήνιες. Ξεκίνησα δυναμικά και έφερνα καλά αποτελέσματα. Αλλά τίποτα δεν ήταν καλά. Μετά το ιδιαίτερο στα μαθηματικά και γενικά τα βραδια που ξαπλωνα εκλαιγα.. χωρις λογο.. απλα εκλαιγα και σκεφτομουν οτι δεν θα τα καταφερω.. ως παιδι που δεν διαβαζε ποτε μου ηταν ακομη πιο δυσκολο. Αλλα δεν εχει σημασια αυτο. Εκλαιγα και ενιωθα οτι εκανα κακο στον εαυτο μου.. μετα παρατησα το διαβασμα.. και εδω και δυο μηνες απλα καθομαι σπιτι και δεν κανω τιποτα. Μονο βολτες κι ετσι. Επισκεπτομαι ψυχολογο στον οποιο εχω πει τους πεοβληματισμους μου κτλπ και τωρα προσπαθει να "μπει πιο βαθια" μπας και βρει κατι και με αφυπνισει. Δειχνω χαλαρος πλεον και ολοι μου λενε ποσο με ζηλευουν.. το παιζω κουλ αλλα στην πραγματικοτητα. Παλι τιποτα δεν ειναι καλα. Με παροτρεινουν να δωσω.. να περασω εκει που θελω.. ακομα και σε αλλη περιοχη.. 8.000 μορια ειναι μου λενε.. ξεκινησα να σκεφτομαι την ιδεα να δωσω.. και παλι κλαιω. Παλι ολα σκατα.. παλι μελαγχολικη διαθεση.. μισω τον εαυτο μου.. δεν γινεται να ειμαι τοσο αδυναμος.. παριστανω τον δυνατο σε ολους.. τους δινω μαθηματα ζωης κι ομως στην πραγματικότητα ειμαι ενα τιποτα.. χωρις πανελληνιες δεν εχω μελλον.. οσο κι αν προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου οτι και στο ιεκ που θελω να μπω μπορω να κανω πραγματα.. ειμαστε στα μεσα της χρονιάς.. και ειμαι πιο σκατα ψυχολογικά από ποτε.. γελαω ψευτικα και χαιρομαι προσωρινα.. οταν μεινω μονος ολα αλλαζουν..φοβαμαι οτι θα φτασω στα τελη της χρονιας με ακομη χειροτερη ψυχολογια και θα σκεφτομαι αλλα.. κανεις δεν με καταλαβαινει.. οσο και μου συμπαραστεκονται κανεις δεν με νιωθει.. ειμαι μια απογοήτευση στους γονεις μου και σε μενα.. ενας παραπανω λογος να με κοροιδευουν απο την επομενη χρονια.. η ψυχολογος δεν πιστευει οτι εχω καταθλιψη. Εγω ομως νιωθω τοσο σιγουρος.. το βλεπω. Εχω τα συμπτώματα. Θέλω απλα να κοιμηθω κι αυριο να ειμαι αλλος ανθρωπος.. να αξιζω. Αυτο