9.2.2017 | 23:59
εξομολογηση
δεν θυμαμαι ποια ηταν η αφορμη για να παω σε ψυχολογο.ισως οτι με παρατησε ενα παιδι που εκανα κατι και μου βγηκαν οι ανασφαλειες στην επιφανεια παλι...ειχα ξαναακουσει οτι εχω χαμηλη αυτοπεποιθηση απτην μαμα μου αλλα γενικα το εθαβα μεσα μου.ετσι ξεκινησα ψυχολογο.και εχω δει βελτιωση που ουτε πιστευα.καμια φορα δεν το καταλαβαινω οτι εχω βελτιωθει τοσο...ομως ειμαι σιγουρη οτι οδευω βημα βημα προς κατι καλυτερο.παιδια βοηθαει πολυ.να βρεις εναν ψυχολογο που να εχετε χημεια και να κανεις συστηματικη δουλεια.γενικα με χαρακτηριζουν εσωστρεφεια,ανασφαλεια,παιδικοτητα,αθωοτητα,συστολη.ομως μπορω να μιλησω σε εναν αντρα που με ενδιαφερει μπορω να πιασω φιλιες και να γινω συμπαθης και πλεον προσπαθω να ανταπεξελθω στις υποχρεωσεις μου (παλιοτερα δεν μπορουσα).με δυσκολευει ακομα πολυ η συγκριση με αλλους βεβαια.δεν χρειαζεται να βλεπω τον εαυτο μου σαν μια ανασφαλη αντικοινωνικη κοπελα..ναι εχω καποια τετοια στοιχεια αλλα δεν ειμαι μονο αυτο και τα καταφερνω μια χαρα