ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω ένα σαν παρκακι κοντά μου στο οποίο αράζουν κάτι αδέσποτα. Όταν τρώω κρέας ότι μένει το κρατάω κ πάω τους το δίνω. Εκεί υπάρχει κι ένα το οποίο είναι τρομαγμένο δεν πλησιάζει. Σήμερα ήταν η πρώτη φορά που πλησιασε διστακτικά του άφησα το φαγητό κ έφυγα. Μετά ομως σκεφτόμουν την συμπεριφορά αυτού του σκυλιού. Κάτι το είχαν κάνει στο παρελθόν κ φερόταν έτσι. Θα το είχαν χτυπήσει, θα το έκαναν να νιώσει άσχημα κ πλέον φοβοταν τους πάντες. Δεν μπορούσε να διακρίνει πως εγω ήθελα το καλό του.Κατ επέκταση το τράβηξα και σε μας. Έτσι ενεργούμε κι εμείς. Κάποτε κι εμάς μας πλήγωσαν, μας μείωσαν, μας έκαναν να αισθανθούμε μειονεκτικά κ πλέον τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι. Τους φιλτράρουμε όλους κάτω από τα ίδια γυαλιά του περασμένου πόνου και πολύ δύσκολα ξανά εμπιστευόμαστε.Ξέχασα να πω πως μετά που έφαγε άρχισε να με ακολουθάει (πόση χαρά έκανα όταν τον είδα πίσω μου). Ίσως θ πρέπει και εμας να μας δείξει πρώτα κάποιος μια ανιδιοτελή αγάπη για να μπορέσουμε να ξαναεμπιστευτουμε.Κυριακάτικες μελαγχολικές σκέψεις....