ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν νομίζω πως "η προσπάθεια μετράει" όσον αφορά το ζήτημα αυτό, ούτε πως υπάρχει κάποια σαφής απάντηση. Αλλά, όπως και να 'χει, νιώθω πως όλο αυτό μου είναι πιό δύσκολο απ' όσο βλέπω να συμβαίνει γύρω μου. Θεωρώ πως είμαι εξωστρεφής άνθρωπος, πως κάνω φιλίες και παρέες με σχετική άνεση, αλλά με αντίστοιχη δυσκολία εκτίθεμαι και ανοίγομαι εντελώς σε κάποιον. Όπως και να 'χει, θεωρώ πως όλοι, εξίσου διαφορετικοί, είναι σε θέση και αξίζουν να αγαπήσουν,να αγαπηθούν και να ταιριάξουν με κάποιον τρόπο με κάποιον. Ωστόσο, νιώθω πως εγώ δυσκολεύομαι αρκετά. Πρόπερσι έβγαινα για ένα διάστημα με κάποιον, με τον οποίο εξ' αρχής ένιωθα πως μπορούσα να ταιριάξω, πως μου άρεσε πάρα πολύ, πως μπορούσα να είμαι αυθόρμητη. Και, πολύ σύντομα, σταματήσαμε για δικούς του λόγους, που κατάλαβα απόλυτα, αλλα στεναχωρήθηκα πολύ. Και, ας έχει περάσει τόσος καιρός, κι ας έχουν γίνει τόσα, ακόμα δεν έχω βρεθεί σε μια κατάσταση που να έχω νιώσει έτσι για κάποιον (πόσο μάλλον να εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω). Δεν νομίζω πως έχω κανει καν, ποτέ μου, κάτι σαν "σοβαρή" σχέση. Αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία, γιατί, ειδικά τελευταία, δεν έχω βρεθεί στη θέση να αρέσουμε ή να βλέπουμε σοβαρά εξ' ίσου ο ένας στον άλλο, ώστε να είχε νόημα κάτι παραπάνω. Ενδεχομένως να είμαι αφελής, να ψειρίζω τα πάντα, ή να 'χω "υψηλά στάνταρ", ή, χειρότερα, χαμηλή αυτοεκτίμηση. Αλλά μήπως θα'πρεπε όλα αυτά να είναι πιό απλά, πιο αβίαστα; Απο τη μία, δεν βλέπω κάτι που να μου κινεί αρκετά το ενδιαφέρον, και ξέρω πως, βεβιασμένα, δεν μπορεί να γίνει κάτι καλό. Ούτε αρκούμαι στο ενδεχόμενο απλά να αρέσω στον άλλο. Αλλά... μήπως εγώ δεν βλέπω; μήπως έχω συνηθίσει στο να είμαι εντάξει "μόνη μου", μήπως δεν υπάρχει καν νόημα στο να με απασχολούν όλα αυτα;