17.2.2017 | 06:16
Το ξημέρωμα, όταν το φως μοιάζει γαλάζιο
συχνά συμβαίνει να ξυπνάω και να τη θυμάμαι.Πλάι μου στο κρεβάτι, εισπνέει, εκπνέει, κοιμάται γαλήνια. Δεν εκφράζεται άσχημα, δε λέει βαριά λόγια, δεν ψάχνει τρόπους να πληγώσει... Είναι απλά εκεί, αγκαλιά μου. Κάποιες φορές, αν κινηθώ γυρίζει, με σφίγγει κοντά της κι εγώ χαμογελάω. Χαμογελάω με κάθε κίνηση που με ξεβολεύει... Δίνω αξία σε κάθε ήχο, κάθε άγγιγμα, κάθε ερέθισμα. Αναπνέω το άρωμά της σαν οξυγόνο. Είναι δικιά μου, κομμάτι της ψυχής μου. Τα σώματα μας χωρίζουν, αλλά όσο μένουν ενωμένα, πονάει λιγότερο.Πάει καιρός, αλλά όταν έχεις νιώσει έτσι, τι μπορείς να αποκλείσεις για το μέλλον; Τι κακία να κρατήσεις σε ένα παιδί; Πώς να μη συγχωρέσεις;Η σελίδα παραμένει λευκή.Σ'αγαπάω για πάντα κι όσο δε φαντάζεσαι.
